Aleksandr Andriejewicz Swieczin
Aleksandr Andriejewicz Swieczin (Александр Андреевич Свечин, ur. 17 sierpnia?/29 sierpnia 1878 w Odessie, zm. 29 lipca 1938 w Moskwie) był rosyjskim i radzieckim wojskowym, teoretykiem oraz historykiem wojskowości, naukowcem i publicystą. Pełnił funkcję generała w armii carskiej i komdiwa w Armii Czerwonej, brał udział w wojnach: rosyjsko-japońskiej, I wojnie światowej oraz wojnie domowej. Był wykładowcą w Akademii Wojskowej im. Frunzego oraz w radzieckiej Akademii Sztabu Generalnego. Otrzymał Order św. Jerzego. Został rozstrzelany w czasie czystek stalinowskich.
Życiorys
Pochodził z rodziny ziemiańskiej z mocnymi tradycjami wojskowymi. Jego ojciec, Andriej Michajłowicz, był generałem armii carskiej, a starszy brat Michaił (1876–1969, późniejszy generał i uczestnik białej emigracji) również poszedł w ślady ojca. Wśród jego przodków znajdowali się dwaj imiennicy, również generałowie: Aleksandr Siergiejewicz (1759–1801) oraz Aleksandr Aleksiejewicz (1823–1896).
Po zakończeniu nauki w Drugim Petersburskim Korpusie Kadetów, w sierpniu 1895 roku rozpoczął służbę wojskową. Specjalizował się w artylerii i od 1899 roku publikował artykuły w wojskowej prasie. W 1903 roku ukończył Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego i po awansie na stopień sztabskapitana rozpoczął pracę w sztabie.
W momencie wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej zgłosił się jako ochotnik na front. Służył jako oficer do specjalnych poruczeń w sztabie 16 Korpusu Armijnego oraz w generalnym kwatermistrzostwie 3 Armii Mandżurskiej. Następnie powrócił do pracy w sztabie i odbywał staże w Niemczech, pełniąc m.in. funkcję starszego oficera do specjalnych poruczeń w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego w latach 1907–1908. Awansował na stopień podpułkownika w 1908 roku, a pułkownika w 1912 roku.
Po rozpoczęciu I wojny światowej był oficerem sztabowym Naczelnego Dowódcy, a od 1915 roku dowodził 8 pułkiem strzeleckim. Rok później awansował do rangi generała majora. Za swoje działania na froncie jako dowódca pułku otrzymał Order św. Jerzego IV klasy. Na początku 1917 roku został przeniesiony na stanowisko szefa sztabu 7 Dywizji Piechoty, a następnie pełnił obowiązki szefa sztabu 5 Armii. Od września 1917 roku do demobilizacji pozostawał w dyspozycji dowódcy Frontu Północnego.
W marcu 1918 roku ochotniczo wstąpił do Armii Czerwonej. Współpracował z generałem Boncz-Brujewiczem w organizacji obrony Piotrogrodu. W latach 1919–1920 był członkiem Sztabu Generalnego Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej. Następnie skoncentrował się na pracy naukowej jako wykładowca historii wojskowości w Akademii Wojskowej. W latach 1930 i 1931 dwukrotnie aresztowany, został usunięty z wojska i skazany na pięć lat łagru. W 1932 roku został zwolniony i przywrócony do służby wojskowej jako wykładowca w Akademii Wojskowej im. Frunzego oraz Akademii Sztabu Generalnego. Po przywróceniu w Armii Czerwonej stopni wojskowych w 1935 roku, został mianowany kombrigiem, a w 1936 roku komdiwem.
Aresztowany 30 grudnia 1937 roku, został skazany na rozstrzelanie. Wyrok wykonano 29 lipca 1938 roku. Zrehabilitowany dzięki staraniom żony w 1956 roku.
Był autorem wielu prac, między innymi:
- Wojna w gorach (Война в горах, 1907)
- Takticzieskije uroki russko-japonskoj wojny (Тактические уроки русско-японской войны, 1912)
- Istoria wojennogo iskusstwa (История военного искусства, 1922–1923)
- Stratiegija (Стратегия, 1927)
- Ewolucija wojennogo iskusstwa (Эволюция военного искусства, 1927–1928)
- Clausewitz (Клаузевиц, 1935)
Otrzymał liczne odznaczenia, w tym: Order Św. Jerzego IV klasy, Order Św. Włodzimierza III klasy z mieczami, Order Św. Anny II klasy z mieczami, Order Św. Stanisława II klasy z mieczami oraz Szablę św. Jerzego.
Bibliografia
Jurij Fiedorowicz Dumbi: Wojennaja i naucznaja diejatielnost’ Aleksandra Andriejewicza Swieczina. Dissiertacija na soiskanije uczienoj stiepieni kandidata istoriczieskich nauk. Moskwa: 2000. Brak numerów stron w książce (Юрий Федорович Думби: Военная и научная деятельность Александра Андреевича Свечина. Диссертация на соискание степени кандидата исторических наук)
A. Je. Sawinkin (red.): Postiżienije wojennogo iskusstwa: Idiejnoje nasledije A. Swieczina. Moskwa: 2000. ISBN 5-85887-094-5. Brak numerów stron w książce (А. Е. Савинкин: Постижение военного искусства: Идейное наследие А. Свечина)
