Aleksandr Karłowicz Stiepiń
Aleksandr Karłowicz Stiepiń (łot. Arturs Stepiņš; urodzony 12?/24 maja 1886 w Aizkraukle, zmarły 29 lutego 1920 w Kamieńsku Szachtyńskim) był radzieckim wojskowym o łotewskim pochodzeniu, który brał udział w wojnie domowej w Rosji.
Życiorys
Stiepiń pochodził z ubogiej łotewskiej rodziny chłopskiej. Na początku swojej kariery zawodowej pracował jako robotnik rolny, a później na kolei. W trakcie rewolucji 1905 roku brał udział w strajkach oraz w zbrojnym powstaniu chłopskim na Łotwie. W 1907 roku został powołany do służby wojskowej w 3 Piernowskim pułku grenadierów, gdzie kontynuował karierę wojskową i ukończył szkołę podchorążych w 1912 roku. Podczas I wojny światowej osiągnął stopień porucznika i trzykrotnie otrzymał Krzyż św. Jerzego. Po rewolucji lutowej został wybrany przez żołnierzy na nowego dowódcę pułku.
Wkrótce po tym wstąpił do Armii Czerwonej. W wrześniu 1918 roku dowodził grupą wojsk na odcinku Bałaszow-Kamyszyn, biorąc udział w walkach o Carycyn. W styczniu 1919 roku objął dowództwo 14 dywizji strzeleckiej w ramach Frontu Południowego, kierując nią do lipca tego samego roku. Wszechzwiązkowy Centralny Komitet Wykonawczy uhonorował go sztandarem rewolucyjnym. W lipcu 1919 roku został dowódcą 9 Armii, będąc jednym z dowódców czerwonych podczas operacji chopiorsko-dońskiej w listopadzie 1919 roku. Dowodził tą armią również w trakcie operacji dońsko-manyckiej w styczniu 1920 roku. Siły, którymi dowodził, wspólnie z 10 Armią (pod dowództwem Leonida Klujewa), zmusiły białą Armię Kaukaską do wycofania się 26 stycznia za Manycz. Za swoje osiągnięcia został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Niestety, sukces 9 i 10 Armii został zniweczony przez porażki Armii Konnej Siemiona Budionnego, co umożliwiło białym przeprowadzenie skutecznego kontrataku i ponowne odepchnięcie czerwonych za rzekę.
Stiepiń zmarł w lutym 1920 roku w wyniku tyfusu, stając się ofiarą epidemii, która wówczas dotknęła jednostki Armii Czerwonej prowadzące ofensywne działania przeciwko cofającym się na południe Siłom Zbrojnym Południa Rosji.
Po jego śmierci został pochowany na Placu Pracy (Płoszczad’ Truda) w Kamieńsku Szachtyńskim, gdzie później wzniesiono pomnik dedykowany bohaterom rewolucji oraz Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. W mieście znajduje się również ulica jego imienia.
