Aleksandr Iwanowicz Starunin
Aleksandr Iwanowicz Starunin, w języku rosyjskim Александр Иванович Старунин (ur. 1899 we wsi Jelchowka w obwodzie gorkowskim, zm. ?) – był radzieckim wojskowym o stopniu pułkownika, a także wykładowcą na kursach Sonderstab „R” podczas II wojny światowej.
W 1919 roku wstąpił do wojsk bolszewickich i brał aktywny udział w walkach przeciwko Białym. Początkowo dowodził plutonem, a następnie kompanią. Został komendantem szkoły pułkowej w jednym z pułków strzeleckich. W 1933 roku ukończył studia na wydziale wschodnim w akademii wojskowej im. Frunze w Moskwie, po czym rozpoczął służbę jako oficer sztabowy w Głównym Zarządzie Wywiadowczym Sztabu Generalnego Armii Czerwonej. W listopadzie 1937 roku awansował na stanowisko pełniącego obowiązki szefa 1 Oddziału Zarządu. Od maja 1939 roku wykładał taktykę w akademii wojskowo-medycznej w Kujbyszewie. Był również autorem licznych artykułów dotyczących tematyki wojskowej.
W sierpniu 1941 roku, w stopniu pułkownika, objął stanowisko szefa oddziału wywiadowczego 311 Dywizji Strzeleckiej. Po tym, jak dywizja wyszła z okrążenia w rejonie Czudowa, w wyniku poniesionych dużych strat, płk A. I. Starunin został aresztowany przez NKWD. Po odbyciu procesu otrzymał karę 2,5 miesiąca aresztu domowego.
Na koniec stycznia 1942 roku objął dowództwo nad 191 Dywizją Strzelecką. Pod koniec lutego tego samego roku został szefem sztabu dywizji, a w kwietniu wrócił na stanowisko dowódcy. Wkrótce po tym został wzięty do niewoli przez Niemców, gdzie w obozie jenieckim podjął współpracę z okupantem. Od 1942 roku był wykładowcą na kursach wywiadu wewnętrznego w okupowanej Warszawie, które organizował Sonderstab „R”. Dalsze losy Aleksandra I. Starunina po zakończeniu wojny pozostają nieznane.
Bibliografia
- Siergiej G. Czujew, Проклятые солдаты. Предатели на стороне III рейха, 2004
- Informacje o służbie wojskowej płk. Aleksandra I. Starunina (jęz. rosyjski)
- Niemieckie dokumenty. blockade.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-27)].
