Aleksandr Nikołajewicz Slepkow (ros. Алекса́ндр Никола́евич Слепко́в, ur. 1899 w Riazaniu, zm. 26 maja 1937 w Moskwie) był radzieckim dziennikarzem oraz działaczem partyjnym. Należał do frakcji Nikołaja Bucharina w RKP(b)/WKP(b), został jednak wykluczony z życia politycznego, a następnie poddany represjom policyjnym po zwycięstwie Józefa Stalina w walkach frakcyjnych w WKP(b) w latach 1929/1930.
Życiorys
W 1917 roku kierował grupą komunistyczną, a następnie został aresztowany na Łotwie za działalność antypaństwową, jednak w 1918 roku odzyskał wolność. Od 1919 roku był członkiem RKP(b), ukończył Uniwersytet Komunistyczny im. Jakowa Swierdłowa w 1921 roku, a w 1924 roku uzyskał dyplom z Instytutu Czerwonej Profesury. Później prowadził wykłady w Komunistycznym Uniwersytecie, a w latach 1924-1928 pracował w gazecie „Prawda” oraz piśmie „Bolszewik”. Jako zwolennik Nikołaja Bucharina, należał do grupy tzw. czerwonych profesorów. Pełnił funkcję instruktora odpowiedzialnego oraz kierownika ds. agitacji i propagandy w Komitecie Wykonawczym Kominternu (IKKI). Od 1925 roku był redaktorem naczelnym „Komsomolskiej prawdy”. W 1928 roku sprzeciwiał się polityce Stalina dotyczącej odejścia od NEPu, wspierając Bucharina. W tym samym roku został przeniesiony do Kraju Środkowo-Wołżańskiego jako kierownik wydziału agitacji i propagandy Komitetu Krajowego WKP(b). Po klęsce frakcji Bucharina w walce o władzę w WKP(b), 21 października 1930 roku został wykluczony z WKP(b) z powodu „błędów prawicowo-oportunistycznych”. 21 marca 1931 roku odzyskał członkostwo w partii, jednak w tym samym roku ponownie został usunięty, a w lutym 1932 roku przywrócono go w prawach członka partii.
9 października 1932 roku został po raz trzeci, a ostatecznie wykluczony z WKP(b). 11 października 1932 roku Kolegium OGPU skazało go na 3 lata zesłania do Tary w Syberii Zachodniej. W 1933 roku został aresztowany w związku z sprawą Martemiana Riutina, a 16 kwietnia 1933 roku Kolegium OGPU skazało go na 5 lat łagrów jako członka „grupy antypartyjnej”. W łagrze kilkakrotnie próbował popełnić samobójstwo.
W czasie wielkiego terroru, w trakcie pobytu w łagrze, 17 grudnia 1936 roku został aresztowany przez NKWD, a następnie przewieziony do Moskwy, gdzie ponownie poddano go śledztwu. 26 maja 1937 roku Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego ZSRR skazało go na śmierć pod zarzutem przynależności do antyradzieckiej organizacji terrorystycznej. Został rozstrzelany tego samego dnia, a jego ciało skremowano w krematorium na Cmentarzu Dońskim, gdzie prochy pochowano anonimowo.
17 marca 1959 roku został pośmiertnie rehabilitowany na mocy postanowienia Kolegium Wojskowego SN ZSRR.
Bibliografia
biogram na portalu hrono.ru
http://www.az-libr.ru/index.htm?Persons&000/Date/Birth/Y1899 (ros.)
http://www.sakharov-center.ru/asfcd/martirolog/?t=page&id=13867 (ros.)
