Aleksandr Pawłowicz Sinicyn (ur. 21 czerwca 1922 w Nieznanowie, zm. 21 lipca 1944 w Woli Buchowskiej) był młodszym porucznikiem gwardii Armii Czerwonej, który brał udział w II wojnie światowej i został uznany za Bohatera Związku Radzieckiego.
Życiorys
Po zakończeniu 7-letniej edukacji pracował jako operator frezarki. W wrześniu 1941 roku został powołany do Armii Czerwonej, a 5 lipca 1942 roku wyruszył na front. Brał udział w bitwie pod Stalingradem. Do marca 1944 roku pełnił funkcję starszego sierżanta w kompanii rozpoznawczej 20. Brygady Zmechanizowanej Gwardii (8 Korpusu Zmechanizowanego Gwardii, 1 Armii Pancernej 1 Frontu Ukraińskiego).
W trakcie działań wojennych wielokrotnie dowodził grupami zajmującymi się zdobywaniem informacji na tyłach wroga, dostarczając dowództwu istotne dane o lokalizacji punktów ostrzału oraz sił wroga. Znacząco wyróżnił się podczas wyzwolenia obwodu tarnopolskiego Ukraińskiej SRR. 22 marca 1944 roku, na czele pięcioosobowej grupy zwiadowczej, wkroczył do wsi Suchostaw, gdzie zniszczył niemiecki konwój, eliminując 29 żołnierzy i oficerów oraz biorąc 6 jeńców. 23 marca, w bitwie na trasie prowadzącej do Zaleszczyk, samodzielnie zniszczył 3 pojazdy, zabił 11 żołnierzy i oficerów, a 3 wziął do niewoli. 24 marca 1944 roku, podczas zajmowania Zaleszczyk, jego grupa zwiadowcza zlikwidowała kolejne 3 pojazdy i zabiła 15 niemieckich żołnierzy i oficerów. Tego samego dnia jego jednostka jako jedna z pierwszych przekroczyła Dniestr pod ostrzałem, zlikwidowała punkt oporu z karabinem maszynowym i pokonała następny konwój, zdobywając 27 wozów oraz 1 pojazd. Osobiście zabił ośmiu rumuńskich żołnierzy, a dwóch innych poddało się. Po zdobyciu strategicznej wysokości, grupa zdołała ją utrzymać do przybycia głównych sił.
26 marca 1944 roku, na mocy dekretu Prezydium Rady Najwyższej ZSRR, za „odwagę, waleczność i bohaterstwo wykazane w walce z niemieckim najeźdźcą”, został odznaczony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.
Następnie awansowano go na dowódcę plutonu, a on uczestniczył w operacji lwowsko-sandomierskiej. W lipcu 1944 roku, po zdobyciu niemieckich koszar w Woli Buchowskiej, zabił 5 i wziął do niewoli 15 żołnierzy oraz zniszczył transporter opancerzony. Został ranny, ale nie opuścił pola bitwy; zmarł 21 lipca 1944 roku.
Został pochowany na polach w Woli Buchowskiej, przy drodze krajowej nr 77. W 1965 roku w miejscu jego pochówku wzniesiono kamienny obelisk.
Odznaczenia
- Bohater Związku Radzieckiego
- Order Lenina
- Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia
- Order Czerwonej Gwiazdy
Przypisy
