Aleksandr Pawłowicz Sieriebrowski (ros. Александр Павлович Серебровский, ur. 25 grudnia 1884 w Ufie, zm. 10 lutego 1938 w Kommunarce) był rosyjskim rewolucjonistą, bolszewikiem, a także radzieckim politykiem i działaczem partyjnym.
Życiorys
Od 1899 roku był związany z ruchem rewolucyjnym. W 1902 roku rozpoczął naukę w Petersburskim Instytucie Technicznym, jednak szybko został wydalony z powodu udziału w zamieszkach studenckich. W październiku 1902 roku został aresztowany i po zwolnieniu znajdował się pod nadzorem policji. W 1903 roku dołączył do SDPRR, a po rozłamie w partii stał się bolszewikiem. W 1906 roku powołano go do służby w flocie, a w 1907 roku wziął udział w powstaniu we Władywostoku, co skutkowało aresztowaniem i skazaniem na 15 lat katorgi. W kwietniu 1908 roku jego karę zamieniono na służbę w batalionie karnym. Udało mu się uciec i wyemigrował do Belgii, gdzie w 1911 roku ukończył wyższą szkołę techniczną. Na emigracji poznał Włodzimierza Lenina. Po powrocie do Rosji w 1911 roku aktywnie uczestniczył w ruchu rewolucyjnym w Niżnym Nowogrodzie, Moskwie i Rostowie. W 1917 roku brał udział w rewolucji październikowej w Piotrogrodzie, jako dowódca kompanii Czerwonej Gwardii był zaangażowany w zajęcie Pałacu Zimowego.
Od listopada 1917 do 1918 roku był członkiem Kolegium Ludowego Komisariatu Handlu RFSRR. Od sierpnia 1919 roku pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Nadzwyczajnej Komisji ds. Zaopatrzenia Armii Czerwonej, a w 1919 roku został szefem zaopatrzenia Frontu Ukraińskiego. W latach 1919-1920 przewodniczył Centralnemu Zarządowi Zakładów Artyleryjskich oraz był zastępcą ludowego komisarza komunikacji drogowej RFSRR. Od 1920 roku był przewodniczącym „Azniefti”, a w 1921 roku objął stanowisko zastępcy przewodniczącego Najwyższej Rady Gospodarki Narodowej RFSRR. Od 31 grudnia 1925 do 12 października 1937 roku był zastępcą członka KC WKP(b). W latach 1926-1930 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Najwyższej Rady Gospodarki Narodowej ZSRR oraz równocześnie w latach 1926-1928 przewodniczył Zarządowi Wszechrosyjskiego Nieftesindikata. Od 1928 roku był przewodniczącym Głównego Zarządu ds. Metali Kolorowych oraz członkiem Kolegium Ludowego Komisariatu Finansów ZSRR, a w latach 1932-1937 zastępcą ludowego komisarza przemysłu ciężkiego ZSRR. Otrzymał Order Lenina (31 marca 1931) oraz trzy inne odznaczenia.
23 września 1937 roku został aresztowany, a 8 lutego 1938 roku skazany na śmierć przez Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego ZSRR „za działalność kontrrewolucyjną”, po czym został rozstrzelany. 19 maja 1956 roku pośmiertnie go zrehabilitowano.
Bibliografia
Przewodnik po historii Partii Komunistycznej i ZSRR (ros.)
