Aleksandr Iwanowicz Salnikow
Aleksandr Iwanowicz Salnikow, znany po rosyjsku jako Александр Иванович Сальников, urodził się w 1892 roku w chutorze Salnikowskij, znajdującym się w obwodzie dońskim, a zmarł 17 lipca 1977 roku w Rouen. Był rosyjskim, a później radzieckim wojskowym, pełniącym funkcję esauła oraz dowódcy Samodzielnej Dońskiej Brygady Kozackiej w trakcie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Poza działalnością wojskową, zaangażował się w życie społeczne i kulturalne wśród emigrantów.
Salnikow rozpoczął swoją karierę wojskową w armii rosyjskiej, osiągając stopień starsziny wojskowego. Uczestniczył w I wojnie światowej w szeregach Dońskiego Pułku Kozackiego, a od 1918 roku brał udział w wojnie domowej przeciwko bolszewikom, służąc w wojskach Białych pod dowództwem gen. Antona I. Denikina. W marcu 1920 roku, po ewakuacji Białych z Noworosyjska na Krym, jego oddział pozostał w mieście i został wzięty do niewoli przez bolszewików. Z Kozaków utworzono 4 Dywizję Konną, która weszła w skład 1 Armii Konnej. Na froncie polskim, w rejonie Białej Cerkwi, pod koniec maja 1920 roku część dywizji, dowodzona przez esauła Salnikowa, zdezerterowała, przechodząc do Polaków.
W czerwcu tego samego roku Salnikow zorganizował Samodzielną Dońską Brygadę Kozacką, która walczyła przeciwko wojskom bolszewickim aż do rozejmu jesienią 1920 roku. Następnie brała udział w nieudanej wyprawie wojennej wojsk ukraińskich na Bracław, po czym została internowana w Polsce. Esauł A. I. Salnikow przeniósł się do Francji, osiedlając się w Caen. W 1930 roku objął stanowisko dyrektora oraz nauczyciela w rosyjskiej szkole podstawowej w Colombelles, gdzie aktywnie uczestniczył w działalności Związku Kozackiego. Od 1934 roku stał na czele stanicy wszechkozackiej imienia atamana Kaledina w Colombelles. Ponadto, był członkiem kręgu dramatycznego, występując amatorsko w przedstawieniach teatralnych.
