Aleksandr Ryżow

Aleksandr Iwanowicz Ryżow

Aleksandr Iwanowicz Ryżow (ros. Алекса́ндр Ива́нович Рыжо́в, ur. 23 listopada?/5 grudnia 1895 we wsi Kirjanicha w guberni kostromskiej, zm. 14 grudnia 1950 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał porucznik gwardii, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

Ukończył szkołę realną w Kineszmie, a w 1916 roku został powołany do rosyjskiej armii. W 1917 roku zakończył edukację w szkole podchorążych i uczestniczył w I wojnie światowej.

W grudniu 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej i brał udział w wojnie domowej na Froncie Północnym, Północno-Zachodnim oraz Południowym, pełniąc funkcje dowódcy plutonu, kompanii i batalionu. W 1924 roku ukończył wyższe kursy kadry dowódczej, a następnie kontynuował naukę w Akademii Wojskowej im. Frunzego. W 1938 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy dywizji piechoty, a w 1940 roku zakończył kursy w Akademii Sztabu Generalnego, zostając komendantem 80 (Rybińskiego) Rejonu Ufortyfikowanego Odeskiego Okręgu Wojskowego.

Od czerwca 1941 roku brał udział w wojnie przeciwko Niemcom i Rumunii. W okresie od września 1941 do lutego 1942 dowodził 296 Dywizją Piechoty 9 i 18 Armii Frontu Południowego. Następnie, od lutego do maja 1942 był zastępcą dowódcy, a od maja do lipca 1942 dowodził 3 Gwardyjskim Korpusem Piechoty Frontu Południowego, z którym uczestniczył w woronesko-woroszyłowgradzkiej operacji obronnej. Od lipca 1942 do 5 stycznia 1943 dowodził 56 Armią Frontu Południowego/Północno-Kaukaskiego oraz Czarnomorską Grupą Wojsk Frontu Zakaukaskiego, walcząc między innymi pod Rostowem nad Donem i na Kubaniu. Od 5 stycznia do 11 lutego 1943 dowodził 18 Armią, a następnie od 11 lutego do 17 marca 1943 46 Armią, która wyzwoliła Krasnodar. Od 17 marca do 12 lipca 1943 dowodził 47 Armią Frontu Północno-Kaukaskiego/Rezerwowego/Stepowego. Od 28 lipca 1943 do stycznia 1944 był zastępcą dowódcy 37 Armii Frontu Stepowego/2 Ukraińskiego, biorąc udział w krzemieńczuckiej operacji zaczepnej, forsowaniu Dniepru oraz operacji niżniednieprowskiej. Od stycznia do 28 marca 1944 dowodził 4 Gwardyjską Armią 1 Frontu Ukraińskiego, która brała udział w kirowohradzkiej oraz korsuń-szewczenkowskiej operacji zaczepnej. W okresie od 28 marca do 27 maja 1944 dowodził 70 Armią 2 i 1 Frontu Białoruskiego, a od lipca 1944 do końca wojny dowodził 28 Gwardyjskim Korpusem Piechoty 8 Gwardyjskiej Armii 1 Frontu Białoruskiego. Podczas operacji białoruskiej zdołał przerwać niemiecką obronę, a następnie zajął Lublin. 2 listopada 1944 roku otrzymał stopień generała porucznika. Uczestniczył w operacji wiślańsko-odrzańskiej, forsując Wartę, a później w operacji berlińskiej.

Po zakończeniu wojny kontynuował dowodzenie korpusem, a od kwietnia 1949 roku 3 Armią Uderzeniową w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech.

Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.