Aleksandr Władimirowicz Ruckoj, w języku rosyjskim Александр Владимирович Руцкой (urodzony 16 września 1947 roku w Płoskirowie) to rosyjski polityk, który pełnił funkcję wiceprezydenta w rządzie Borysa Jelcyna od 10 lipca 1991 roku do 1 września 1993 roku, a następnie przez dwa tygodnie był nieuznawanym prezydentem Federacji Rosyjskiej. Jest również weteranem wojskowym, pilotem i Bohaterem Związku Radzieckiego.
Życiorys
Ruckoj brał udział w wojnie afgańskiej, gdzie był dwukrotnie zestrzelony. W czasie puczu moskiewskiego w sierpniu 1991 roku opowiedział się po stronie Borysa Jelcyna, sprzeciwiając się samozwańczemu prezydentowi Giennadijowi Janajewowi. Dwa lata później stał się rywalem Jelcyna, gdy znalazł się w samym centrum rosyjskiego kryzysu konstytucyjnego w 1993 roku.
Po zwycięstwie Jelcyna w referendum z 25 kwietnia 1993 roku, które zapewniło mu „demokratyczną prawowitość” w konfrontacji z Radą Najwyższą pod przewodnictwem Rusłana Chasbułatowa, Jelcyn postanowił wykorzystać tę przewagę i ogłosił rozwiązanie Rady Najwyższej oraz zorganizowanie nowych wyborów do Dumy Państwowej. Rada Najwyższa odmówiła ustąpienia, co doprowadziło do narastającego napięcia między obiema stronami. Ruckoj stanął po stronie obozu zachowawczego, uznając Radę Najwyższą za prawowity organ. Został przez nią wybrany na prezydenta 21 września 1993 roku (jednak nieuznawanego przez Jelcyna oraz na arenie międzynarodowej). Od godziny 00:22 22 września 1993 do godziny 18:00 4 października 1993 roku pełnił obowiązki prezydenta Federacji Rosyjskiej. Po stłumieniu rebelii 4 października 1993 roku został aresztowany razem z innymi liderami. Zmiana konstytucji zniosła urząd wiceprezydenta. 26 lutego 1994 roku Jelcyn ułaskawił swoich przeciwników, a wszyscy zostali zwolnieni z więzienia.
Po uwolnieniu Ruckoj na krótko przeszedł na monarchizm, zapuścił brodę i zaczynał przypominać cara Michała II. Rozwiódł się i poślubił 23-letnią kobietę. Wznawiając swoją karierę polityczną, do 2000 roku był gubernatorem obwodu kurskiego (zdobył urząd w wyborach bezpośrednich) oraz członkiem Rady Federacji – izby wyższej rosyjskiego parlamentu. Podczas wyborów prezydenckich w 2000 roku wsparł Władimira Putina, który jednak nie docenił jego starań i wysłał go na polityczną emeryturę.
W wyborach parlamentarnych w 2016 roku bez powodzenia ubiegał się o miejsce w Dumie Państwowej z listy Patriotów Rosji.
Przypisy
Bibliografia
Krzysztof Pilawski, Rosja generałów, Przegląd 19/2002, przeglad-tygodnik.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-07)].
