Aleksandr Rogow

Aleksandr Siemionowicz Rogow

Aleksandr Siemionowicz Rogow (ros. Александр Семенович Рогов), urodzony 15 września?/28 września 1901 roku w wsi Kazanino w powiecie daniłowskim, zmarł 12 sierpnia 1992 roku w Moskwie. Był radzieckim generałem pułkownikiem oraz zastępcą szefa Głównego Zarządu Wywiadowczego w latach 1959-1962.

Życiorys

W 1912 roku ukończył szkołę w Daniłowie, a w 1921 roku odbył kursy dotyczące karabinów maszynowych w Armawirze. W grudniu 1915 roku został wcielony do rosyjskiej armii. Od 1919 roku służył w Armii Czerwonej, a od 1920 roku był członkiem RKP(b). Brał udział w wojnie domowej jako żołnierz 2 Dywizji Strzeleckiej, walcząc w 1920 roku na Kubaniu, a w 1921 roku w Dagestanie i Uwalu. W 1922 roku uczestniczył w tłumieniu buntu w Karelii. Od lipca 1919 do maja 1921 roku był pomocnikiem dowódcy plutonu, a od stycznia 1922 do września 1925 roku dowodził kompanią 33 pułku strzeleckiego. W latach 1923-1924 kształcił się na kursach dowódców w Piotrogrodzkim Okręgu Wojskowym, a od listopada 1926 do listopada 1930 roku pełnił funkcję dowódcy batalionu i pomocnika dowódcy 33 pułku strzeleckiego 11 Leningradzkiej Dywizji Strzeleckiej. W listopadzie 1930 roku oraz w kwietniu 1932 roku był zastępcą szefa 5 Oddziału sztabu Leningradzkiego Okręgu Wojskowego.

W latach 1932-1936 studiował na Wydziale Specjalnym Akademii Wojskowej im. Frunzego w Moskwie, a następnie zajmował różne stanowiska w Sztabie Generalnym Armii Czerwonej. Od marca 1936 do stycznia 1937 roku był szefem oddziału mobilizacji 5 Wydziału ds. szkolenia kadr wywiadu, a od stycznia 1937 do września 1940 roku pracował w Zarządzie Wydziału 2. W latach 1936-1940 pełnił również funkcję wicekonsula ZSRR w Harbinie, a w latach 1939-1940 był p.o. konsula. W okresie od września 1940 do czerwca 1941 roku był szefem Oddziału 3 Wydziału 3, a od czerwca 1941 roku szefem Oddziału 1 Wydziału 4. Uczestniczył w II wojnie światowej, pełniąc funkcję szefa RO sztabu 2 Armii Uderzeniowej Frontu Wołchowskiego od grudnia 1941 do października 1942 roku, a następnie od grudnia 1942 do października 1943 roku w Frontu Południowo-Zachodniego, oraz od października 1943 do czerwca 1945 roku w 3 Frontu Ukraińskiego. 25 września 1943 roku został mianowany generałem majorem. W 1949 roku objął stanowisko szefa Zarządu Operacyjnego Wywiadu 2 Głównego Wydziału Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, a w 1951 roku został I zastępcą szefa tego Zarządu. W latach 1954-1958 był attaché wojskowym przy Ambasadzie ZSRR w Wielkiej Brytanii, a od kwietnia 1959 do marca 1963 roku pełnił funkcję zastępcy szefa GRU Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. 18 lutego 1958 roku otrzymał stopień generała porucznika, a 27 kwietnia 1962 roku awansował na generała pułkownika. 7 marca 1963 roku, na podstawie decyzji Prezydium KC KPZR, został zwolniony z zajmowanej funkcji i zdegradowany do rangi generała majora za „utratę czujności politycznej” w związku z sprawą Olega Pieńkowskiego.