Aleksandr Pawłowicz Rodzianko
Aleksandr Pawłowicz Rodzianko (ros. Александр Павлович Родзянко, ur. 13 sierpnia 1879, zm. 6 maja 1970 w Nowym Jorku) był rosyjskim wojskowym, kawalerzystą, sportowcem, działaczem kombatanckim i emigracyjnym, a także pisarzem. Zajmował stanowisko generała porucznika i był jednym z liderów białych w kierunku północno-zachodnim.
Życiorys
W latach 1897–1899, jako kornet, służył w pułku kawalergardzkim w ramach Korpusu Paziów. Równocześnie rozwijał swoje umiejętności w sporcie jeździeckim. W 1902 roku brał udział w międzynarodowych zawodach konnych w Turynie. W 1903 roku awansował na porucznika, a w 1907 roku ukończył oficerską szkołę kawaleryjską, uzyskując stopień sztabsrotmistrza. We wrześniu 1908 roku zakończył naukę w francuskiej szkole kawaleryjskiej w Saumur. Następnie tymczasowo dowodził szwadronem kawalerii Jego Wysokości, a w 1909 roku objął dowództwo pułkowego oddziału ćwiczebnego. Od końca 1909 roku kierował 2 szwadronem kawalerii. 6 grudnia 1911 roku awansował na rotmistrza, a rok później na pułkownika. W 1912 roku uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie.
Podczas I wojny światowej służył w 2 pułku kawalerii Kozaków kubańskich, a od października 1914 roku w 1 liniowym pułku kozackim jako zastępca dowódcy. W lipcu 1915 roku powrócił do macierzystego pułku kawalergardzkiego. Od 1 maja 1916 roku dowodził pułkiem oficerskiej szkoły kawaleryjskiej, a od 22 kwietnia 1917 roku – I brygadą 17 dywizji kawalerii. W okresie od czerwca do lipca tego samego roku pełnił funkcję komendanta garnizonu w Rydze. Od 1 października tymczasowo dowodził 17 dywizją kawalerii. Po podpisaniu pokoju brzeskiego między bolszewikami a Niemcami w marcu 1918 roku, pozostał w Pskowie z częścią sztabu Frontu Północnego. Został internowany przez Niemców i trafił do obozu w Niemczech.
Gdy wojska niemieckie opuściły miasto 25 listopada tego roku, przybył do Rygi, gdzie na brytyjskim okręcie wojennym spotkał się z księciem Anatolijem P. Liwenem oraz przedstawicielem Ententy. Uzyskał zgodę na pomoc w formowaniu oddziałów antybolszewickich w państwach bałtyckich. Jednakże ta zgoda została szybko cofnięta, co skłoniło go do uzyskania wsparcia od Niemców. Jego jednostki weszły w skład Pskowskiego Korpusu Ochotniczego, a A. P. Rodzianko został mianowany generałem majorem. 20 stycznia 1919 roku przybył do Rewla w Estonii, gdzie objął dowództwo Południowej Grupy Wojsk Korpusu Północnego, działającej w rejonie Juriewa. W lutym tego roku zorganizował i został dowódcą 2 brygady Korpusu. Na koniec lutego brygada zdołała powstrzymać ofensywę bolszewicką na Psków. W kwietniu, przy wsparciu części rosyjskich oficerów i dowództwa armii estońskiej, przejął faktyczne dowództwo Korpusu Północnego. W maju zorganizował nieudaną ofensywę z terytorium Estonii na Piotrogród.
1 czerwca formalnie objął dowództwo Korpusu, który został przemianowany na Korpus Północno-Zachodni, a następnie na Armię Północno-Zachodnią. Od sierpnia znalazł się w konflikcie z generałem porucznikiem Nikołajem N. Judeniczem, który zdobywał coraz większe uznanie wśród żołnierzy. Generał A. P. Rodzianko planował jesienną ofensywę na Piotrogród. 2 października, w stopniu generała porucznika, został zastępcą dowódcy Armii gen. N. N. Judenicza i objął dowództwo 3 dywizji, która zdobyła Gatczynę i Carskie Sioło. 23 listopada wyruszył do Wielkiej Brytanii w celu pozyskania wsparcia finansowego i materialnego. Po rozformowaniu Armii Północno-Zachodniej 22 stycznia 1920 roku, opuścił Rosję przez Sztokholm, kierując się do Niemiec. W 1921 roku opublikował w Berlinie swoje wspomnienia z okresu wojny domowej pt. „Воспоминания о Северо-Западной армии”, w których ostro krytykował generała N. N. Judenicza. Następnie wyemigrował do USA, gdzie stanął na czele pułkowego stowarzyszenia kawalergardów oraz lokalnego Związku Paziów.
Linki zewnętrzne
Biografia gen. Aleksandra P. Rodzianki (jęz. rosyjski)
