Aleksandr Rimski-Korsakow

Aleksandr Rimski-Korsakow (ros. Алекса́ндр Миха́йлович Римский-Корсаков; urodził się 24 sierpnia 1753 roku, a zmarł 25 maja 1840 roku w Petersburgu) był rosyjskim generałem, który zdobył popularność głównie dzięki swojej roli podczas ekspedycji szwajcarskiej prowadzonej przez generała Suworowa.

Rimski-Korsakow brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej w latach 1788–1789, a następnie walczył w wojnie rosyjsko-szwedzkiej. Później awansował na generała-majora Siemionowskiego regimentu lejbgwardii, w ramach którego towarzyszył księciu d’Artois do Anglii. Był także ochotnikiem w armii austriackiej pod dowództwem księcia koburskiego, uczestnicząc w II bitwie pod Fleurus w 1794 roku. Po powrocie do Rosji, wziął udział w ekspedycji księcia Waleriana Zubowa przeciwko Persji, która jednak została przerwana przez cara Pawła I, który wysłał wojska do walki z wojskami rewolucyjnej Francji.

W 1799 roku Rimski-Korsakow dowodził 40-tysięcznym korpusem rosyjskim w Szwajcarii. Tam nawiązał współpracę z 25-tysięczną armią austriackiego generała Friedricha von Hotze. Planowano również połączenie z armią pod dowództwem Suworowa, jednak nie doszło do tego z powodu działań Francuzów. 25 września armia francuska, kierowana przez André Masseny, odniosła zwycięstwo w bitwie pod Zurychem, a wojska rosyjskie wycofały się do Czech.

Car Paweł I odwołał Rimski-Korsakowa z armii, lecz w 1801 roku nowy car Aleksander I przywrócił go do służby i mianował go generałem infanterii. Wkrótce jednak Rimski-Korsakow porzucił karierę wojskową i objął stanowisko generał-gubernatora wileńskiego, które sprawował w latach 1806–1808 oraz 1812–1830.

Od 1830 roku był także członkiem Rady Państwa.