Aleksandr Pugowocznikow

Aleksandr Nikołajewicz Pugowocznikow

Aleksandr Nikołajewicz Pugowocznikow, w języku rosyjskim Александр Николаевич Пуговочников, przyszedł na świat 23 sierpnia?/4 września 1886 roku w guberni woroneskiej. Zmarł 25 marca 1968 roku w Nowym Jorku. Był rosyjskim wojskowym (podpułkownik), a następnie jugosłowiańskim wojskowym (major), gdzie pełnił funkcję zastępcy dowódcy 600 Dońskiego Kozackiego Dywizjonu Kawalerii, a potem zastępcy dowódcy 5 Dońskiego Pułku Kozackiego 1 Kozackiej Dywizji Kawalerii podczas II wojny światowej.

Kariera wojskowa

W 1905 roku ukończył Nikołajewską Szkołę Kawalerii, a następnie rozpoczął służbę w lejbgwardii Pułku Ułańskiego w stopniu korneta. Wkrótce objął stanowisko zastępcy dowódcy pułkowego oddziału szkoleniowego. Od końca października 1906 roku dowodził zwiadowcami pułkowymi. W 1909 roku awansował na porucznika. W 1910 roku ukończył kurs fechtunku w warszawskiej szkole gimnastycznej. Pod koniec września 1912 roku został dowódcą pułkowego oddziału szkoleniowego, a w połowie października tego samego roku ukończył oficerską szkołę kawaleryjską w Sankt Petersburgu. W 1913 roku mianowano go sztabsrotmistrzem.

Uczestniczył w I wojnie światowej, dowodząc 6 Szwadronem Pułku Ułańskiego do 1917 roku. W tym czasie awansował na podpułkownika. Na początku 1918 roku wstąpił do Armii Ochotniczej pod dowództwem gen. Antona I. Denikina, stając na czele oddziału gospodarczego 2 Gwardyjskiego Mieszanego Pułku Kawalerii 2 Dywizji Kawalerii. W połowie listopada 1920 roku ewakuował się z Krymu do Gallipoli z wojskami Białych.

W 1922 roku osiedlił się w Królestwie SHS, gdzie nauczał jazdy konnej i brał udział w meczach hokejowych. W 1925 roku wstąpił do armii jugosłowiańskiej jako instruktor w oficerskiej szkole kawaleryjskiej. Od 1929 roku, w stopniu majora, kierował królewskimi stajniami, jednocześnie ucząc jazdy konnej królewicza Piotra. Z powodu konfliktu z urzędnikami dworu królewskiego powrócił do oficerskiej szkoły kawaleryjskiej. Wziął udział w krótkotrwałej wojnie z Niemcami i Włochami w kwietniu 1941 roku.

Po dostaniu się do niewoli niemieckiej, został osadzony w obozie jenieckim w Osnabrück. Po ataku wojsk niemieckich na ZSRR 22 czerwca tego samego roku, złożył wniosek o skierowanie na front wschodni. Na początku 1942 roku został uwolniony. Wstąpił do 600 Dońskiego Kozackiego Dywizjonu Kawalerii, obejmując stanowisko zastępcy dowódcy ppłk. Iwana N. Kononowa w stopniu majora. Od czerwca 1943 roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy 5 Dońskiego Pułku Kozackiego 1 Kozackiej Dywizji Kawalerii płk. Helmutha von Pannwitza, awansując na pułkownika.

Po zakończeniu wojny unikał repatriacji do ZSRR. Do 1949 roku mieszkał w zachodnich Niemczech, a następnie wyjechał do USA, gdzie od 1950 roku nauczał jazdy konnej w Nowym Jorku.