Aleksandr Priwałow

Aleksandr Wasiljewicz Priwałow

Aleksandr Wasiljewicz Priwałow (ros. Александр Васильевич Привалов, ur. 6 sierpnia 1933 w Moskwie, zm. 19 maja 2021) był radzieckim biathlonistą, który zdobył dwukrotnie medale olimpijskie oraz dwukrotnie medale mistrzostw świata.

Życiorys

Swoją przygodę z biathlonem rozpoczął, zetknąwszy się z patrolem wojskowym podczas służby wojskowej. Na międzynarodowej scenie zadebiutował w 1959 roku, gdzie podczas mistrzostw świata w Courmayeur zajął 11. miejsce w biegu indywidualnym. Rok później, na VIII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Squaw Valley, zdobył brązowy medal, ustępując jedynie Szwedowi Klasowi Lestanderowi i Anttiemu Tyrväinenowi z Finlandii. Był to pierwszy medal olimpijski w biathlonie dla Związku Radzieckiego.

Na mistrzostwach świata w Umeå w 1961 roku, razem z Walentinem Pszenicynem i Dmitrijem Sokołowem, zdobył wicemistrzostwo świata w drużynie. Dodatkowo, zajął drugie miejsce w biegu indywidualnym, plasując się za Finem Kalevim Huuskonenem, a przed jego rodakiem, Paavo Repo. W kolejnych trzech edycjach mistrzostw świata nie udało mu się jednak wbić do czołowej dziesiątki.

Swój ostatni wielki sukces odniósł podczas IX Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Innsbrucku w 1964 roku, zdobywając srebrny medal w biegu indywidualnym. Wyprzedził go jedynie rodak, Władimir Miełanjin, a trzecią lokatę zajął Olav Jordet z Norwegii. Początkowo zarówno Priwałow, jak i Jordet mieli na koncie po jednym niecelnym strzale, jednak Norweg był szybszy w biegu i zajmował drugą lokatę. Po weryfikacji na strzelnicy, błąd Priwałowa został skorygowany na trafienie, co przyniosło mu srebrny medal. Na mistrzostwach świata w 1965 w Elverum zdobył brąz w sztafecie 4 × 7.5 km, która była wówczas konkurencją nieoficjalną (została zastąpiona rywalizacją drużynową w kolejnych edycjach).

Po zakończeniu kariery sportowej, Priwałow pracował jako trener. W latach 1966–1991 prowadził reprezentację Związku Radzieckiego, a w latach 1991–1994 żeńską reprezentację Rosji. Później, w latach 1995–1997, kierował reprezentacją Polski.

Został uhonorowany wieloma odznaczeniami, w tym medalem „Za pracowniczą dzielność”, medalem „Za pracowniczą wybitność”, Orderem Przyjaźni Narodów, Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy oraz dwukrotnie Orderem „Znak Honoru”.