Aleksandr Siergiejewicz Porochowszczikow, ros. Александр Сергеевич Пороховщиков (urodzony 29 stycznia?/10 lutego 1865 w Sankt Petersburgu, zmarł 31 grudnia 1938 w Polsce) był rosyjskim, a następnie ukraińskim wojskowym (generał-chorąży) oraz działaczem kombatanckim na emigracji.
Życiorys
W 1888 roku zakończył studia na wydziale fizyczno-matematycznym Uniwersytetu Moskiewskiego, a rok później ukończył Pawłowską Szkołę Wojskową. Rozpoczął służbę jako podporucznik w Lejb-Gwardyjskim Siemionowskim Pułku. W 1893 roku awansował na porucznika, a w 1895 roku ukończył Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego, po czym został mianowany sztabskapitanem. Służył w sztabie Kijowskiego Okręgu Wojskowego. Od połowy marca 1896 roku pełnił rolę starszego adiutanta w sztabie V Korpusu Armijnego, a w grudniu tego samego roku został zastępcą starszego adiutanta w sztabie Kijowskiego Okręgu Wojskowego. Od końca października 1898 roku dowodził kompanią 166 Równieńskiego Pułku Piechoty. W kwietniu 1900 roku, jako podpułkownik, objął stanowisko szefa oddziału sztabu twierdzy w Brześciu Litewskim. Od połowy lipca tego roku był oficerem sztabowym do specjalnych zadań w sztabie Kijowskiego Okręgu Wojskowego. Pod koniec września 1902 roku został szefem sztabu IV Okręgu Samodzielnego Korpusu Straży Pogranicznej. Od początku czerwca 1903 roku dowodził batalionem 49 Brzeskiego Pułku Piechoty. W 1904 roku awansował na pułkownika, a pod koniec kwietnia 1905 roku objął stanowisko szefa sztabu wojsk obwodu uralskiego. Od połowy września 1906 roku był oficerem sztabowym przy zarządzie 1 Brygady Strzeleckiej, a od połowy marca 1909 roku pełnił funkcję oficerem sztabowym do specjalnych zadań w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Na początku sierpnia 1910 roku został szefem sztabu 8 Dywizji Piechoty, a w marcu 1913 roku objął dowództwo 145 Nowoczerkaskiego Pułku Piechoty.
Podczas I wojny światowej, od grudnia 1914 roku, dowodził 335 Anapskim Pułkiem Piechoty. W czerwcu 1915 roku awansował na generała majora, a w listopadzie tego samego roku został dowódcą brygady 64 Dywizji Piechoty. Na początku 1916 roku objął stanowisko szefa sztabu 18 Dywizji Piechoty, a pod koniec maja tego roku został przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego. Od stycznia 1917 roku został nowym szefem Sztabu Generalnego i latem tego samego roku znalazł się pod zwierzchnictwem dowódcy Frontu Południowo-Zachodniego. Na początku stycznia 1918 roku był pod zwierzchnictwem szefa sztabu Frontu Zachodniego.
W połowie marca 1918 roku wstąpił do nowo utworzonej armii ukraińskiej, gdzie pełnił rolę komendanta ujezdnego Berdyczowa. W czerwcu 1920 roku został szefem sztabu 6 Brygady Zapasowej Armii Czynnej Ukraińskiej Republiki Ludowej. Po krótkim czasie jako zastępca szefa sztabu 2 Dywizji Wołyńskiej, na początku sierpnia objął pozycję szefa oddziału wojskowo-historycznego sztabu Armii Czynnej URL.
Pod koniec 1920 roku, w trakcie internowania wojsk ukraińskich w Polsce, po uwolnieniu osiedlił się w Jabłonnie pod Warszawą. Według niektórych źródeł mieszkał również w Kaliszu, gdzie angażował się w działalność stowarzyszenia pułkowego.
Otrzymał odznaczenia, takie jak Order Świętego Stanisława III klasy, Order Świętej Anny III klasy oraz Złotą Szablę Za Waleczność.
Bibliografia
Siergiej W. Wołkow, Офицеры российской гвардии, 2002
Linki zewnętrzne
