Aleksandr Siergiejewicz Pierchurow
Aleksandr Siergiejewicz Pierchurow, po rosyjsku Александр Сергеевич Перхуров (urodzony 3 marca 1880 roku w Konakowie, zmarł 11 lipca 1946 roku w ZSRR) był rosyjskim, a następnie radzieckim wojskowym w stopniu pułkownika. Pełnił rolę inspektora artylerii w sztabie Rosyjskiej Narodowej Armii Ludowej, a także dowodził artylerią Brygady Szturmowej SS „RONA” oraz 29 Dywizji Grenadierów SS. W czasie II wojny światowej zajmował również stanowisko inspektora uzbrojenia artyleryjskiego oraz zastępcy szefa oddziału artylerii sztabu Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji.
W 1898 roku ukończył 2 moskiewski korpus kadetów, a w 1900 roku konstantynowską szkołę artyleryjską w Sankt Petersburgu. Uczestniczył w I wojnie światowej. Od połowy września 1914 roku służył w 75 Sewastopolskim Pułku Piechoty, a pod koniec października tego samego roku awansował na praporszczyka. Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Order Św. Stanisława 3 klasy, Order Św. Włodzimierza 4 klasy oraz Order Św. Anny 4 klasy. Na początku lutego 1917 roku awansował na sztabskapitana i szybko został pełniącym obowiązki dowódcy 9 Kompanii 654 Ragatinskiego Pułku Piechoty. W maju 1917 roku sformował batalion szturmowy w składzie 19 Dywizji Piechoty, przejmując jego dowództwo. W październiku 1917 roku odznaczono go Orderem Św. Jerzego 4 klasy. W międzyczasie osiągnął stopień podpułkownika i kierował stacją podsłuchową przy sztabie Kijowskiego Okręgu Wojskowego.
W maju 1919 roku został zmobilizowany do wojska bolszewickiego, początkowo jako rezerwa specjalistów wojskowych w Kijowskim Okręgu Wojskowym. Od końca lipca 1919 roku brał udział w walkach na froncie południowym przeciwko wojskom Białych pod dowództwem gen. Antona I. Denikina, pełniąc funkcję szefa sztabu artylerii 44 Dywizji Strzeleckiej. Od września 1919 roku był oficerem do specjalnych poruczeń w Zarządzie Inspektora Artylerii, a od sierpnia 1920 roku walczył przeciwko Polakom, zostając zastępcą dowódcy artylerii 58 Dywizji Strzeleckiej. W 1921 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy artylerii 45 Dywizji Strzeleckiej, a na koniec grudnia tego samego roku został komendantem dywizyjnej szkoły artylerii.
Na początku października 1922 roku służył w Zarządzie Szefa Artylerii na Dalekim Wschodzie, a pod koniec czerwca 1923 roku objął dowództwo artylerii 2 Priamurskiej Dywizji Strzeleckiej. W czerwcu 1924 roku został dowódcą artylerii XIX Priamurskiego Korpusu Strzeleckiego, a na koniec czerwca 1925 roku objął funkcję zastępcy inspektora artylerii w sztabie Priamurskiego Okręgu Wojskowego. Na początku listopada 1926 roku przeniesiono go do sztabu Kaukaskiej Armii Czerwonej, a w listopadzie 1929 roku został wykładowcą kursów strzelecko-taktycznych „Wystrzał” im. Kominternu w Moskwie. Od sierpnia 1932 roku kierował katedrą taktyki w Akademii Wojskowej Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej. W 1935 roku przeszedł do rezerwy, a następnie pracował jako wykładowca w 4 specjalnej szkole artyleryjskiej w Moskwie. W połowie listopada 1937 roku awansował na pułkownika rezerwy.
Po ataku wojsk niemieckich na ZSRR, który miał miejsce 22 czerwca 1941 roku, został zmobilizowany do Armii Czerwonej, gdzie objął funkcję dowódcy artylerii 2 Dywizji Strzeleckiej. W październiku 1941 roku w rejonie Gżacka dostał się do niewoli niemieckiej, przebywając w różnych obozach jenieckich, w jednym z nich dowodząc oddziałem roboczym. W styczniu 1944 roku zadeklarował kolaborację z Niemcami i wstąpił do Rosyjskiej Narodowej Armii Ludowej (RONA). Od kwietnia 1944 roku był inspektorem artylerii w sztabie tej formacji, a od sierpnia pełnił obowiązki dowódcy artylerii Brygady Szturmowej SS „RONA” oraz 29 Dywizji Grenadierów SS. W październiku przeszedł pod dowództwo szefa sztabu nowo formowanych Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji, gen. Fiodora I. Truchina, otrzymując stopień pułkownika.
W styczniu 1945 roku objął funkcję inspektora uzbrojenia artyleryjskiego w oddziale artylerii sztabu Sił Zbrojnych KONR, a od marca tego roku był zastępcą szefa oddziału artylerii Sił Zbrojnych KONR. 9 maja, wraz z innymi „własowcami”, poddał się Amerykanom, a następnie przebywał w różnych obozach jenieckich. Od lipca 1945 roku leczył się w szpitalu polowym, po czym został skierowany do kolejnego obozu jenieckiego. Pod koniec grudnia 1945 roku został deportowany do ZSRR, gdzie po procesie skazano go na karę śmierci przez rozstrzelanie, co miało miejsce 11 lipca 1946 roku.
Bibliografia
Kiryłł M. Aleksandrow, Oficerski korpus armii generała-lejtenanta A. A. Własowa 1944-1945, Moskwa 2001
