Aleksandr Wasiljewicz Pawłow
Aleksandr Wasiljewicz Pawłow, po rosyjsku Александр Васильевич Павлов (urodzony 10 grudnia?/22 grudnia 1880 roku w Odessie, zmarł 14 sierpnia 1937 roku) był rosyjskim i radzieckim wojskowym, który brał udział w wojnie domowej w Rosji po stronie czerwonych. Po wojnie pełnił funkcję wykładowcy w Akademii Wojskowej im. Frunzego. Został ofiarą stalinowskiej czystki w Armii Czerwonej.
Życiorys
Pawłow był synem urzędnika z Odessy. W 1898 roku ukończył szkołę rolniczą w swoim rodzinnym mieście, a w 1901 roku zdobył dyplom z zakresu agronomii w Instytucie Rolniczym. Przez następne trzynaście lat pracował w różnych miejscach, w tym w szkole rzemieślniczej w Jelisawietpolu oraz jako agronom-instruktor w Anapie, gdzie zajmował się uprawą winorośli i produkcją wina. Został powołany do wojska w 1914 roku, a w 1915 roku ukończył szkołę chorążych w Odessie. Uczestniczył w działaniach wojennych na froncie południowo-zachodnim i zachodnim, osiągając stopień porucznika w armii Imperium Rosyjskiego. Po rewolucji lutowej wybrano go na przewodniczącego komitetu żołnierskiego w 74 pułku piechoty, a podczas rewolucji październikowej był członkiem komitetu rewolucyjno-wojskowego 7 Armii Frontu Południowo-Zachodniego. W 1917 roku wstąpił do partii bolszewickiej.
W 1918 roku ochotniczo przyłączył się do formowanej Armii Czerwonej. Na początku tego roku objął stanowisko szefa sztabu 7 Armii. W listopadzie 1918 roku powierzono mu kierowanie sztabem 27 dywizji strzeleckiej. Od listopada 1918 roku do marca 1919 roku był dowódcą pułku, a później 2 brygady 26 dywizji strzeleckiej. Od marca 1919 roku dowodził 27 dywizją strzelecką. 31 lipca 1919 roku otrzymał Order Czerwonego Sztandaru za zwycięstwo, jakie odniósł w starciu pod stacją Uszarowa nad Biełą. W grudniu 1919 roku Pawłow objął dowództwo 10 Armii, które sprawował do czerwca roku następnego. Pod jego dowództwem 10 Armia uczestniczyła w zwycięskich operacjach tichorieckiej oraz kubańsko-noworosyjskiej, co doprowadziło do opuszczenia Północnego Kaukazu przez białe Siły Zbrojne Południa Rosji oraz ich ewakuacji na Krym.
Od sierpnia do grudnia 1920 roku dowodził wydzieloną dywizją Wojsk Wewnętrznej Ochrony Republiki na Froncie Zachodnim.
Brał udział w tłumieniu powstania tambowskiego jako dowódca wojsk guberni tambowskiej, dokąd został skierowany w grudniu 1920 roku. W lipcu 1921 roku przeniesiono go na stanowisko inspektora piechoty sił zbrojnych Ukrainy i Krymu. Od czerwca 1922 roku dowodził 4 korpusem strzeleckim, a od kwietnia 1924 roku był zastępcą dowódcy Zachodniego Okręgu Wojskowego. W lutym 1926 roku przeniesiono go na stanowisko zastępcy Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego, które piastował przez pięć lat. W 1931 roku został zastępcą inspektora piechoty Armii Czerwonej.
Od 1931 roku prowadził zajęcia z zakresu taktyki na Akademii Wojskowej im. Frunzego. W 1934 roku objął stanowisko kierownika Wydziału Specjalnego Akademii, jednocześnie będąc jej słuchaczem (ukończył kurs w 1936 roku). W styczniu 1937 roku mianowano go zastępcą kierownika Akademii odpowiedzialnym za studia zaoczne. W 1935 roku nadano mu stopień wojskowy komdywa.
Aleksandr Pawłow został aresztowany 5 czerwca 1937 roku, w początkowej fazie stalinowskich czystek w Armii Czerwonej. 14 sierpnia tego samego roku oskarżono go o udział w antypaństwowym spisku wojskowym, skazano na śmierć i stracono.
2 czerwca 1956 roku Pawłow został zrehabilitowany.
