Aleksandr Władimirowicz Meller-Zakomelski, po rosyjsku Александр Владимирович Меллер-Закомельский (ur. w 1898 roku, zm. 5 maja 1977 roku w Barcelonie) był rosyjskim emigracyjnym działaczem faszystowskim, wydawcą, publicystą oraz pisarzem.
Życiorys
Pochodził z rodziny zrusyfikowanych niemieckich baronów. Ukończył Korpus Paziów. W latach 1918-1920 brał udział w wojnie domowej w Rosji, służąc w wojskach Białych, gdzie awansował do stopnia sztabsrotmistrza w gwardyjskim pułku kawalerii. Został ciężko ranny i odznaczono go Orderem św. Mikołaja Cudotwórcy. Po wojnie osiedlił się na emigracji najpierw w Francji, a potem w Niemczech. W latach 20. aktywnie uczestniczył w ruchu euroazjatyckim, a w 1927 roku w jego paryskim mieszkaniu zorganizowano konferencję euroazjatycką. Od 1933 roku był członkiem Rosyjskiego Wyzwoleńczego Ruchu Ludowego (ROND) o profilu faszystowskim, gdzie objął kierownictwo oddziału propagandy. Redagował również partyjne gazety Голос РОНДa oraz Пробуждение России, często występując pod pseudonimem „A. Mielski”. Dodatkowo prowadził kursy polityczne organizowane przez ROND dla rosyjskiej młodzieży na emigracji. Stał się jednym z głównych ideologów rosyjskiego fascizmu w Niemczech, mocno podkreślając w swojej publicystyce hasła antysemickie oraz antymasońskie. Napisał książkę pt. Евангелист ненависти. Жизнь Карла Маркса. Po reorganizacji ROND na krótko związał się z innymi ugrupowaniami faszystowskimi, takimi jak Partia Rosyjskich Wyzwolicieli – Rosyjski Ruch Narodowo-Socjalistyczny, a następnie Rosyjsko-Niemiecki Sztandar. W 1934 roku założył Krąg Nauk Kulturalno-Politycznych, który intensywnie zajmował się propagandą polityczną. W 1937 roku przystąpił do Rosyjskiego Ruchu Narodowosocjalistycznego (RNSD), gdzie objął funkcję szefa oddziału propagandy oraz redaktora miesięcznika Осведомительный Вестник Отдела Пропаганды РНСД. W lipcu 1937 roku, w imieniu Sztabu Głównego RNSD, podpisał akt o sojuszu z Rosyjskim Związkiem Faszystowskim, co doprowadziło do utworzenia Rosyjskiego Frontu Narodowego. Pod koniec lat 30. opuścił RNSD z powodu „restauracyjno-monarchistycznej” działalności lidera partii, Pawła Bermondta-Awałowa. W drugiej połowie lat 30. blisko współpracował z hitlerowskim Antykominternem. W czasie II wojny światowej przygotowywał materiały agitacyjne dla żołnierzy kolaboracyjnych oddziałów wojskowych, kontynuując jednocześnie swoją działalność publicystyczno-pisarską. W 1942 roku napisał książkę pt. У истоков великой ненависти. Очерки по еврейскому вопросу. Po zakończeniu wojny osiedlił się w frankistowskiej Hiszpanii.
