Aleksandr Nikołajewicz von Lüders
Aleksandr Nikołajewicz von Lüders (ros. Александр Николаевич Лидерс), urodzony 26 stycznia 1790 roku, zmarły 13 lutego 1874 roku, był rosyjskim hrabią, generałem oraz namiestnikiem Królestwa Polskiego od listopada 1861 do czerwca 1862. Pochodził z pruskiej szlachty, która osiedliła się w Cesarstwie Rosyjskim. Jego ojciec również był generałem rosyjskim, który służył w czasie wojen napoleońskich.
Życiorys
Lüders rozpoczął swoją służbę wojskową w 1805 roku, biorąc udział w wojnie fińskiej w 1808 roku oraz w działaniach w Turcji w 1810 roku.
W Polsce brał udział w tłumieniu powstania listopadowego, a w szczególności w szturmie Woli we wrześniu 1831 roku.
W 1843 roku, jako dowódca korpusu piechoty, stłumił powstanie Czeczenów pod przewodnictwem Szamila w Dagestanie.
W 1849 roku jego V korpus wsparł Austrię w tłumieniu powstania węgierskiego w Transylwanii. 31 lipca 1849 roku odniósł zwycięstwo nad wojskami węgierskimi dowodzonymi przez generała Józefa Bema w bitwie pod Segesvárem. Podczas wojny krymskiej był dowódcą Armii Południowej, operującej nad środkowym Dunajem.
W październiku 1861 roku został mianowany Namiestnikiem Królestwa Polskiego. W tej roli stosował terror wobec polskiego społeczeństwa, nie oszczędzając także Kościoła katolickiego, co miało miejsce w okresie niepokojów poprzedzających wybuch powstania styczniowego.
Został odwołany z tej funkcji w 1862 roku. 27 czerwca 1862 roku, podczas spaceru w Ogrodzie Saskim, został ranny w wyniku zamachu przeprowadzonego przez rosyjskiego oficera, Andrija Potebnię, który był z pochodzenia Ukraińcem.
W 1862 roku powrócił do Sankt Petersburga, gdzie otrzymał tytuł hrabiowski i został członkiem Rady Stanu. Jeden z jego wnuków, Aleksander von Lüders-Weymarn, pełnił funkcję wicegubernatora piotrkowskiego w latach 1899–1902, a później także został członkiem rosyjskiej Rady Stanu.
