Aleksandr Pawłowicz Lepiłow (ros. Александр Павлович Лепилов, urodzony w 1895 roku w guberni jarosławskiej, zmarł 14 maja 1953) był radzieckim wojskowym, politykiem, inżynierem oraz funkcjonariuszem służb specjalnych, a także generałem majorem.
Życiorys
Urodził się w Rosji, gdzie ukończył szkołę realną w Kostromie. W czerwcu 1915 roku rozpoczął służbę w armii, a od września do grudnia 1916 roku był elewem w szkole chorążych w Odessie. Po zwolnieniu z powodu choroby osiedlił się u ojca w Piotrogrodzie. Od sierpnia 1918 roku był żołnierzem Armii Czerwonej, a od maja do listopada 1919 roku pełnił funkcję pomocnika komisarza batalionu na Froncie Północnym. Później, od listopada 1919 do grudnia 1920, dowodził pułkiem piechoty na Froncie Południowym. W latach 1921-1923 studiował w Akademii Wojskowo-Inżynieryjnej Armii Czerwonej, a od października 1923 do sierpnia 1924 roku był inspektorem wojskowym w Kostromie.
W okresie od października 1924 do kwietnia 1925 roku studiował w Instytucie Gospodarki Narodowej im. G. Plechanowa, a następnie rozpoczął pracę jako inżynier w państwowym truście elektrycznym w Moskwie. W latach 1926-1929 był kierownikiem budowy zakładów elektrycznych w Moskwie, a w 1926 roku został przyjęty do WKP(b). Od grudnia 1929 do września 1930 roku pełnił funkcję kierownika grupy projektowej w fabryce Forda w Stanach Zjednoczonych. Następnie, od października 1930 do grudnia 1931 roku, był zastępcą kierownika Wydziału Budowlanego Komitetu Wykonawczego Moskiewskiej Rady Obwodowej. Po tym, od grudnia 1931 do grudnia 1932 roku, zarządzał moskiewskim trustem budowlanym, a w latach 1933-1936 był dyrektorem fabryki ceramiki i płytek w Moskwie. Od maja 1938 do czerwca 1939 roku zarządzał trustem materiałów budowlanych w Moskwie, a od czerwca do września 1939 roku był zastępcą ludowego komisarza przemysłu materiałów budowlanych RFSRR.
Od 22 września 1939 do sierpnia 1940 roku pełnił funkcję zastępcy szefa Gułagu NKWD ZSRR, a od 22 kwietnia 1940 roku był starszym majorem bezpieczeństwa państwowego. W okresie od 19 sierpnia 1940 do 20 grudnia 1945 roku był szefem Zarządu Budownictwa Specjalnego NKWD ZSRR (Zarząd ds. Budownictwa Zakładów Lotniczych). Równocześnie, od 25 września 1940 do 20 grudnia 1945 roku, sprawował funkcję szefa Zarządu Poprawczego Obozu Pracy NKWD. 23 lutego 1943 roku został awansowany na generała majora służby inżynieryjno-technicznej. Od 20 grudnia 1945 do 29 czerwca 1946 roku był zastępcą szefa Gułagu NKWD/MWD ZSRR oraz szefem Zarządu Poprawczych Kolonii Pracy. Następnie, od 29 czerwca do 20 sierpnia 1946 roku, pełnił funkcję szefa Budownictwa Specjalnego Głównego Budownictwa Przemysłowego MWD, a od 20 sierpnia 1946 roku do 1953 roku był szefem Zarządu Budownictwa nr 833 (później nr 620) i Poprawczego Obozu Pracy MWD. Został odznaczony trzema Orderami Lenina (w latach 1942, 1943 i 1946) oraz dwoma medalami.
Bibliografia
Krótka biografia na stronie Stowarzyszenia Memoriał (ros.).
