Aleksandr Andriejewicz Korobkow
Aleksandr Andriejewicz Korobkow (ros. Александр Андреевич Коробков), urodził się 8 czerwca?/20 czerwca 1897 roku w Pietrowsku (aktualnie w obwodzie saratowskim), a zmarł 22 lipca 1941 w Kommunarce. Był radzieckim generałem majorem.
Życiorys
W latach 1915–1918 pełnił służbę w armii rosyjskiej jako chorąży, a w 1916 roku ukończył szkołę chorążych w Orenburgu. Brał udział w I wojnie światowej, walcząc na Froncie Południowo-Zachodnim, gdzie dowodził plutonem piechoty.
Od sierpnia 1918 roku służył w Armii Czerwonej, gdzie dowodził zarówno plutonem, jak i kompanią na Froncie Wschodnim podczas wojny domowej. W 1922 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego, a w 1932 roku uczestniczył w kursach doskonalenia kadry dowódczej. W 1936 roku objął dowództwo 100 Dywizji Piechoty, a od maja 1939 roku dowodził 16 Korpusem Piechoty w Białoruskim Okręgu Wojskowym. W lipcu 1940 roku został dowódcą Zachodniego Specjalnego Okręgu Wojskowego, a w styczniu 1941 roku mianowano go dowódcą 4 Armii tego okręgu. Otrzymał Order Czerwonego Sztandaru.
Po wybuchu wojny z Niemcami dowodził obroną armii na Froncie Zachodnim w rejonie Brześcia, Baranowicz i Pińska, jednak armia ta doznała znacznych strat. 30 czerwca 1941 roku został odsunięty od dowodzenia armią, a 9 lipca aresztowany. 22 lipca 1941 roku Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego ZSRR skazało go na śmierć, oskarżając o karygodne niedbalstwo i tchórzostwo, po czym został rozstrzelany.
31 lipca 1957 roku pośmiertnie go zrehabilitowano.
