Aleksandr Aleksiejewicz Konczin (ros. Александр Алексеевич Кончин; urodził się w 1918 roku w Buju, zmarł 28 kwietnia 1945 roku w Berlinie) był radzieckim wojskowym i bohaterem Związku Radzieckiego.
Życiorys
Urodził się w rodzinie pracownika kolejowego. Ukończył siedem klas szkoły, a następnie Iwanowskie Technikum Przemysłowe. Jako ochotnik zgłosił się do Armii Czerwonej w czasie wojny radziecko-fińskiej, po czym kontynuował przerwane studia na Nowosybirskim Instytucie Budowlanym. Od 1941 roku był członkiem KPZR.
Ponownie zgłosił się do wojska jako ochotnik w czasie wojny z Niemcami. Od września 1941 roku kształcił się w szkole wojskowej w Podolsku, a następnie został wysłany na front pod Moskwą jako młodszy oficer polityczny. Od czerwca 1942 roku brał udział w walkach nad Donem i Wołgą. W sierpniu 1942 roku odniósł poważne rany w walce wręcz z pięcioma niemieckimi żołnierzami. Otrzymał za to order Czerwonej Gwiazdy, który przyznano mu pośmiertnie, mimo że udało się go uratować.
Od stycznia 1943 roku walczył na tyłach wroga w oddziale narciarskim. Latem 1943 roku został skierowany na studia do Wojskowej Akademii Politycznej. Od kwietnia 1944 roku był zastępcą dowódcy batalionu do spraw politycznych w 266 Pułku Strzelców Gwardii. Walczył o Kowel, Lublin oraz oboz na Majdanku, a także podczas forsowania Wisły. Tytuł Bohatera Związku Radzieckiego otrzymał 24 marca 1945 roku za odważne działania podczas zajmowania przyczółków na lewym brzegu Warty w Biedrusku. Za walki na terenie Brandenburgii został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru.
Kontynuował marsz w kierunku Berlina, biorąc udział w bitwie o wzgórza Seelow oraz w walkach nad kanałem Teltow. W okolicach berlińskiego ogrodu zoologicznego odniósł ciężkie rany od odłamków pocisku, który eksplodował w pobliżu. Zmarł 28 kwietnia 1945 roku w wyniku odniesionych ran.
Pochowany jest na Cmentarzu Bohaterów Radzieckich w Poznaniu, na stokach Cytadeli.
Oprócz wymienionych wcześniej odznaczeń, otrzymał również Order Lenina oraz Medal „Za obronę Stalingradu”.
