Aleksandr Komarowski

Aleksandr Nikołajewicz Komarowski (ros. Александр Николаевич Комаровский, ur. 7 maja?/20 maja 1906 w Petersburgu, zm. 19 listopada 1973 w Moskwie) był radzieckim generałem armii oraz Bohaterem Pracy Socjalistycznej (1949).

Życiorys

W 1928 roku ukończył Moskiewski Instytut Inżynierów Transportu. Pracował na różnych stanowiskach inżynieryjno-technicznych w moskiewskich instytucjach budowlanych. Od listopada 1931 roku był zatrudniony w OGPU, gdzie pełnił funkcje takie jak szef sektora, zastępca szefa działu technicznego oraz zastępca szefa prac na jednym z rejonów budowy kanału imienia Moskwy. W maju 1936 roku objął stanowisko szefa centralnego rejonu budowy tego kanału. Od końca 1938 do maja 1939 roku był zastępcą ludowego komisarza floty wojskowo-morskiej ZSRR, a następnie zajmował się budownictwem w tym resorcie. W 1939 roku przystąpił do WKP(b). Od sierpnia do listopada 1941 roku pracował w Głównym Zarządzie Prac Obronnych NKWD ZSRR jako szef jednego z zarządów.

W listopadzie 1941 roku objął dowództwo 5 Armii Saperów oraz został zastępcą szefa Głównego Zarządu Prac Obronnych Ludowego Komisariatu Obrony ZSRR, gdzie organizował budowę linii obronnych na Froncie Południowym, Południowo-Zachodnim oraz pod Stalingradem. Od stycznia 1942 do 1943 roku był szefem „Bakałstroja” NKWD ZSRR, a następnie kierował budową Zakaukaskiego Zakładu Metalurgicznego. W latach 1944-1951 oraz ponownie w latach 1952-1953 pełnił funkcję szefa Głównego Zarządu Poprawczych Obozów Pracy Budownictwa Przemysłowego NKWD/MWD ZSRR. W latach 1953-1963 przewodniczył „Gławpromstrojowi” MWD ZSRR, a od 1955 roku był również szefem „Gławpromstroj” Ministerstwa Budowy Maszyn Średnich w randze wiceministra. W okresie 1945–1963 kierował projektowaniem oraz budową obiektów przemysłu atomowego, a także przyczynił się do rozwoju centrów naukowych w ZSRR. W 1956 roku uzyskał tytuł doktora nauk technicznych, a w 1958 roku został profesorem. W latach 1958-1973 kierował katedrą w Moskiewskim Instytucie Inżynieryjno-Budowlanym im. Kujbyszewa. Był także deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR 8 kadencji. Zmarł w 1973 roku i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Awanse