Aleksandr Nikołajewicz Kisielow, po rosyjsku Александр Николаевич Киселёв (urodzony 24 września?/7 października 1909 w wiosce Kamienka w guberni twerskiej, zmarł 2 października 2001 w Moskwie) – był duchownym prawosławnym, działaczem młodzieżowym i społecznym na emigracji, pisarzem oraz wydawcą. W końcowym okresie II wojny światowej pełnił rolę wiceprezydenta Pomocy Ludowej Głównego Zarządu Cywilnego Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji, a także przewodniczył duchowieństwu Sił Zbrojnych tegoż Komitetu.
Życiorys
W 1918 roku jego rodzina emigrowała do Estonii. Aleksandr N. Kisielow ukończył gimnazjum w Tartu, angażując się równocześnie w ruch skautowski. Następnie uczestniczył w Rosyjskim Studenckim Ruchu Chrześcijańskim, a po ukończeniu seminarium duchownego został wyświęcony na diakona, a później na kapłana. Od 1933 roku pełnił funkcję proboszcza cerkwi Zaśnięcia Bogurodzicy w Narwie. W 1935 roku przewodniczył estońskiemu oddziałowi Rosyjskiego Studenckiego Ruchu Chrześcijańskiego, uczestnicząc w jego zjeździe we Francji. W 1938 roku objął probostwo cerkwi św. Mikołaja w dzielnicy Koppel w Tallinnie. Równocześnie w 1939 roku został zastępcą przewodniczącego Stowarzyszenia Pomocy Nauki Doszkolnej.
Po zajęciu Estonii przez Armię Czerwoną latem 1940 roku, Kisielow wyjechał do Niemiec, gdzie był duszpasterzem w soborze św. Włodzimierza w Berlinie. Po ataku Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 roku, pełnił posługę duchową w obozach jenieckich dla czerwonoarmistów, kolportując wśród nich materiały i literaturę religijną oraz organizując pomoc rzeczową i dostarczając żywność. Od lutego 1942 roku tymczasowo pełnił obowiązki proboszcza parafii św. Mikołaja w okupowanej Brukseli, a od sierpnia tego samego roku w katedrze soboru Zmartwychwstania Chrystusa w Berlinie. W maju 1944 roku powrócił do soboru św. Włodzimierza.
Od jesieni 1944 roku był aktywnym uczestnikiem tworzenia Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji (KONR), obejmując funkcję wiceprezydenta Pomocy Ludowej Głównego Zarządu Cywilnego KONR oraz przewodnicząc duchowieństwu Sił Zbrojnych KONR. Od początku 1945 roku pełnił posługę duchową w ruchomej cerkwi zorganizowanej przy oficerskiej szkole ROA w Münsingen. Po zakończeniu wojny uniknął deportacji do ZSRR i osiedlił się w Monachium, gdzie w 1946 roku został protoprezbiterem. W 1949 roku emigrował do USA, obejmując probostwo cerkwi Świętej Trójcy w Nowym Jorku oraz funkcję sekretarza biskupa Jana (Szachowskiego). Zainicjował również lokalny oddział Rosyjskiego Studenckiego Ruchu Chrześcijańskiego.
W 1950 roku założył Fundację św. Serafina, której celem było zbieranie i ochrona rosyjskiego dziedzictwa kulturalnego. W 1951 roku utworzył nową parafię prawosławną w Nowym Jorku, po czym został jej proboszczem. W 1970 roku przeszedł pod jurysdykcję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji, a w 1978 roku objął przewodnictwo Komisji ds. Obchodów 1000-lecia Chrztu Rusi. Wkrótce potem został sekretarzem metropolity Witalisa (Ustinowa). W 1991 roku zamieszkał w Monasterze Dońskim w Moskwie, gdzie posługiwał w różnych cerkwiach, opowiadając się za podporządkowaniem Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji Patriarchatowi Moskiewskiemu. Według niektórych źródeł przeszedł w jurysdykcję Patriarchatu Moskiewskiego, co skutkowało jego suspensją przez metropolitę Witalisa. W 1998 roku przekazał jako dar cerkwi św. Męczennicy Tatiany przy Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym ikonostas, który wcześniej był przechowywany w Nowym Jorku. W 1999 roku został odznaczony Orderem św. Innocentego z Alaski II klasy.
