Aleksandr Wasiljewicz Kaniszczew (ros. Александр Васильевич Канищев, ur. 8 maja 1960 w Leningradzie) to radziecki piłkarz narodowości rosyjskiej, który grał na pozycji pomocnika lub napastnika.
Kariera klubowa
Rozpoczął swoją przygodę z piłką nożną w wieku 8 lat w DJuSSz Krasnyj Treugołnik Leningrad. W latach 1976–1978 zagrał w drużynach młodzieżowych oraz rezerwach Zenitu Leningrad. W 1979 roku, wraz z grupą młodych piłkarzy Zenitu, przeszedł do klubu Wtorajej Ligi ZSRR Karszystroju Karszy, gdzie rozpoczął karierę na poziomie seniorskim. W tym samym roku zdobył z drużyną Leningradu tytuł w ogólnokrajowym turnieju młodzieżowym Pierieprawa (ros. Переправа), otrzymując wyróżnienie dla najlepszego pomocnika. Przed sezonem 1980 przeszedł do Dinama Leningrad (Wtoraja Liga ZSRR), gdzie spędził dwa lata. Na początku 1982 roku, trener Janis Skriedielis sprowadził go do Daugavy Ryga, gdzie grał na pozycji rozgrywającego, tworząc linię ataku z Jewgienijem Milewskim i Aleksandrem Starkowem. W sezonie 1985 Daugava zdobyła mistrzostwo Pierwoj Ligi, co dało jej szansę na udział w turnieju o wejście do Wyższej Ligi, jednak zajęła ostatnie miejsce w grupie. Po tym Kaniszczew opuścił zespół, rozgrywając dla niego 147 ligowych meczów, w których strzelił 27 goli.
Przed sezonem 1986 odrzucił ofertę Dniepru Dniepropietrowsk i dołączył do Zenitu Leningrad, prowadzonego przez Pawła Sadyrina. 9 marca 1986 zadebiutował w Wyższej Lidze w meczu przeciwko Spartakowi Moskwa, który zakończył się bezbramkowym remisem. 30 września 1987 zanotował jedyny występ w europejskich pucharach w meczu z Club Brugge (0:5) w Pucharze UEFA 1987/88. W radzieckiej ekstraklasie zagrał łącznie 51 razy, zdobywając 5 bramek. Po sezonie 1987, z powodu konfliktów z sztabem szkoleniowym, opuścił drużynę. Ponownie odrzucił ofertę Dniepru Dniepropietrowsk i wrócił do Daugavy Ryga, z którą w sezonie 1989 spadł z Pierwoj Ligi. W pierwszej połowie sezonu 1990 grał w Mietalliście Charków, rozgrywając 4 mecze w Wyższej Lidze.
Latem 1990, w czasie rozpadu ZSRR, Kaniszczew zdecydował się na transfer zagraniczny i podpisał kontrakt ze Stilonem Gorzów Wielkopolski. W pierwszej części sezonu 1990/91 II ligi zagrał 11 meczów, zdobywając 2 gole. Po pół roku, wraz z rodakami Arkadijem Afanasjewem i Siergiejem Anaszkinem, jako pierwsi zagraniczni piłkarze w historii klubu, dołączyli do Pogoni Szczecin. Kaniszczew odpowiadał za kreowanie gry ofensywnej, wyróżniając się dobrą techniką i umiejętnością rozgrywania akcji. Uznano go za duże wzmocnienie zespołu, który wiosną sezonu 1990/91 obronił się przed degradacją. Przed sezonem 1991/92 przeszedł do Legii Warszawa, trenowanej przez Władysława Stachurskiego, stając się pierwszym obcokrajowcem w klubie od wybuchu II wojny światowej. Debiut w I lidze zaliczył 22 września 1991 w meczu przeciwko Zagłębiu Lubin, który zakończył się remisem 0:0. W barwach Legii wystąpił łącznie w 3 ligowych spotkaniach, nie zdobywając żadnej bramki. W wyniku komplikacji zdrowotnych po kontuzji stawu kolanowego, na początku 1992 roku zmuszony był zakończyć karierę.
Kariera reprezentacyjna
W 1975 roku grał w juniorskiej reprezentacji Związku Radzieckiego w kategorii U-17.
Życie prywatne
Po zakończeniu kariery piłkarskiej zajął się działalnością biznesową w różnych branżach, zaczynając od inwestycji w przemysł spirytusowy. Jest współzałożycielem i prezesem funduszu Zenit-84, który powstał w 1996 roku. Fundusz wspiera finansowo byłych piłkarzy Zenitu Leningrad z mistrzowskiego sezonu 1984, którzy znajdują się w trudnej sytuacji materialnej. Prowadzi również szkółkę piłkarską pod tą samą nazwą, zatrudniającą w dużej mierze byłych zawodników Zenitu.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Aleksandr Kaniszczew w bazie 90minut.pl
Aleksandr Kaniszczew w bazie Football Facts (ros.)
Aleksandr Kaniszczew w bazie Legia.net
