Aleksandr Kanarczik

Aleksandr Iwanowicz Kanarczik

Aleksandr Iwanowicz Kanarczik (ros. Александр Иванович Канарчик, ukr. Олекса́ндр Іва́нович Кана́рчик) urodził się 1 sierpnia?/14 sierpnia 1904 roku we wsi Prirogowka, w rejonie wińkowieckim. Zmarł 22 lub 24 sierpnia 1944 roku w pobliżu Werenowa. Był radzieckim majorem oraz Bohaterem Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys

Urodził się w rodzinie chłopskiej na Ukrainie. Posiadał niepełne wykształcenie średnie i pracował jako brygadzista w oddziale traktorowym w lespromchozie. W latach 1926–1930 oraz od 1933 roku służył w Armii Czerwonej. W 1932 roku ukończył kursy dla kadry dowódczej, a w 1941 roku uczestniczył w kursach doskonalenia kadry dowódczej. Od czerwca 1941 roku brał udział w wojnie z Niemcami, pełniąc najpierw funkcję zastępcy dowódcy, a od października 1941 roku kierując 61 samodzielnym batalionem zmotoryzowanym.

Walcząc na Froncie Briańskim, Centralnym oraz Białoruskim, uczestniczył w operacjach mohylewskiej i białostocko-mińskiej. Wyróżnił się podczas forsowania Dniepru w rejonie wsi Dobrejka, gdzie odniósł ranę. Według polskich źródeł, w sierpniu 1944 roku dowodził 143 samodzielnym batalionem zmotoryzowanym Wojsk Wewnętrznych NKWD. Brał udział w pacyfikacjach polskich wsi oraz zbrodniach na ludności cywilnej, a także w prześladowaniach żołnierzy AK na Grodzieńszczyźnie. Zginął w wyniku ostrzału przeprowadzonego przez żołnierzy AK, kierowanych przez Jana Borysewicza „Krysię”, w rejonie Werenowa, razem z siedmioma innymi radzieckimi żołnierzami.

Odznaczenia

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (21 lipca 1944)
Order Lenina (21 lipca 1944)
Order Bohdana Chmielnickiego III klasy (11 grudnia 1943)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (28 października 1943)
Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (13 października 1943)
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie – 2 października 1943 i 8 października 1943)