Aleksandr Gucało

Aleksandr Siemionowicz Gucało (ros. Александр Семёнович Гуцало, ur. 7 marca?/20 marca 1917 w Aktiubińsku, zm. 28 stycznia 1946 w Szczecinku) był radzieckim wojskowym lotnikiem, majorem, który pośmiertnie otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego w 1946 roku. Pochodził z Ukrainy.

Życiorys

Urodził się w rodzinie robotniczej na Ukrainie. Ukończył 8 klas w szkole kolejowej w Aktiubińsku, a następnie jego rodzina przeniosła się do Tichoriecka, gdzie zdobył wykształcenie w szkole uniwersytetu fabryczno-zawodowego oraz w aeroklubie. Pracował jako tokarz. W 1937 roku został powołany do Armii Czerwonej, a w 1939 roku ukończył lotniczą szkołę strzelców bombowców w Groznym. W 1941 roku zdobył dyplom w wojskowej lotniczej szkole pilotów w Engelsie. Od grudnia 1941 roku brał udział w wojnie z Niemcami jako pilot w 689. nocnym pułku lotnictwa bombowego na Froncie Wołchowskim. Następnie, od kwietnia do sierpnia 1942, służył w samodzielnej grupie myśliwców Sił Powietrznych tego samego frontu. Wykonał łącznie 309 lotów bojowych nocnym bombowcem, angażując się w bombardowania celów wroga oraz loty zwiadowcze.

W sierpniu 1942 roku został pilotem w 691. mieszanym pułku lotniczym na Froncie Leningradzkim, a później Wołchowskim. Od sierpnia 1943 roku do zakończenia wojny służył w 845. pułku lotnictwa myśliwskiego, który wchodził w skład 14. Armii Powietrznej Frontu Wołchowskiego, a następnie 13. Armii Powietrznej Frontu Leningradzkiego, 14. Armii 3. Frontu Nadbałtyckiego oraz 4. Armii Powietrznej 2. Frontu Białoruskiego. W tym pułku pełnił funkcję dowódcy klucza, później dowódcy eskadry, a od połowy 1944 roku do końca wojny był nawigatorem pułku. Uczestniczył w wielu operacjach, takich jak: operacja siniawińska, mgińska, leningradzko-nowogrodzka, pskowska, pskowsko-ostrowska, tartuska, ryska, wschodniopruska, pomorska oraz berlińska. Do początku maja 1945 roku wykonał 494 loty bojowe, w tym 309 nocnymi bombowcami oraz 186 myśliwcami. Stoczył 52 walki powietrzne, w których zestrzelił osobiście 18 wrogich samolotów oraz 3 w grupie (według innych źródeł 11 osobiście i 1 w grupie). Zniszczył również 8 samolotów wroga na ziemi podczas bombardowań lotnisk. W marcu 1942 roku doznał lekkiego rany od ognia artylerii przeciwlotniczej. Do końca wojny wykonał 509 lotów bojowych. W 1945 roku uzyskał stopień majora i został kandydatem do WKP(b). Po wojnie służył w Siłach Powietrznych Północnej Grupy Wojsk w Polsce. W styczniu 1946 roku zachorował na poważną infekcję i zmarł w szpitalu wojskowym w Szczecinku. Został pochowany na cmentarzu żołnierzy radzieckich w Pile.

Odznaczenia

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (pośmiertnie, 15 maja 1946)
Order Lenina (pośmiertnie, 15 maja 1946)
Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie: 6 czerwca 1942, 30 marca 1942 i 18 października 1944)
Order Aleksandra Newskiego (12 września 1943)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (10 sierpnia 1944)
Medal „Za obronę Leningradu” (1942)
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”