Aleksandr Gołubincew

Aleksandr Wasiliewicz Gołubincew

Aleksandr Wasiliewicz Gołubincew, po rosyjsku Александр Васильевич Голубинцев, urodził się 28 lutego 1882 roku, a zmarł 19 kwietnia 1963 roku w Cleveland. Był rosyjskim wojskowym w stopniu generała majora, organizatorem oddziałów Kozaków Dońskich w służbie niemieckiej podczas II wojny światowej, a także emigracyjnym publicystą oraz działaczem antykomunistycznym.

Gołubincew ukończył gimnazjum w Odessie, a w 1901 roku podjął naukę w szkole wojskowej w Nowoczerkasku. Służył w oddziałach kawaleryjskich Kozaków Dońskich, a jego doświadczenie wojskowe obejmowało I wojnę światową oraz wojnę domową w Rosji. Od końca 1917 roku dowodził 3 pułkiem kawalerii Kozaków Dońskich. 8 maja 1918 roku objął stanowisko komendanta garnizonu w jednej z dońskich stanic, a 10 maja tego samego roku został głównodowodzącym siłami kozackimi w okręgach chopiorskim i górno-dońskim. W sierpniu jego oddziały weszły w skład korpusu kawalerii pod dowództwem gen. Konstantina K. Mamontowa. We wrześniu awansował na pułkownika.

12 stycznia 1919 roku został dowódcą grupy kawaleryjskiej, która składała się z 1 i 4 oddziału kawalerii w rejonie Carycyna. W marcu tego samego roku sformował 5 Dywizję Kawalerii Kozaków Dońskich i stanął na jej czele. Równocześnie był komendantem sił partyzanckich działających w okręgu choperskim. Od sierpnia dowodził 14 Samodzielną Brygadą Kawalerii Kozaków Dońskich, która walczyła nad środkowym Donem. Jesienią awansował na generała majora. Pod koniec grudnia objął dowództwo grupy kawaleryjskiej, która składała się z 4 Dywizji Kawalerii oraz 14 Samodzielnej Brygady Kawalerii Kozaków Dońskich. Od marca 1920 roku jego grupa została włączona do rezerwy wojsk gen. Piotra Wrangla, wycofując się na wybrzeże Morza Czarnego, a następnie na Krym. 3 czerwca 1920 roku jego jednostka została rozformowana. Po ewakuacji resztek wojsk białych do Turcji w listopadzie, Gołubincew osiedlił się w Bułgarii, a później w Niemczech.

W czasie II wojny światowej współpracował z niemieckimi narodowymi socjalistami, organizując oddziały Kozaków Dońskich w służbie armii niemieckiej. W 1944 roku dołączył do Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA) pod dowództwem gen. Andrieja Własowa. Pod koniec wojny udało mu się przedostać na tereny zajęte przez Amerykanów, a początkowo zamieszkał w zachodnich Niemczech. Na początku lat 50. XX wieku objął stanowisko przewodniczącego Związku Flagi Andriejewskiej, który rozpadł się w 1953 roku. Następnie przeniósł się do USA, gdzie stał się autorem licznych artykułów i publikacji dotyczących historii Kozaków Dońskich, w tym dzieła „Русская Вандея: Очерки Гражданской войны на Дону 1917–1920 гг.” wydanego w Monachium w 1959 roku.