Aleksandr Wasiljewicz Gładkow
(ros. Александр Васильевич Гладков, ur. 9 czerwca?/22 czerwca 1902 w Symferopolu, zm. 3 kwietnia 1969 w Moskwie) – radziecki generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1945).
Życiorys
Urodził się w rodzinie robotniczej. Pracował w drukarni w Omsku, a od sierpnia 1916 roku służył w rosyjskiej armii, biorąc udział w walkach I wojny światowej w rejonie Rygi. W listopadzie 1917 został zdemobilizowany. W marcu 1918 ochotniczo wstąpił do Armii Czerwonej, gdzie brał udział w wojnie domowej w Rosji oraz w walkach z basmaczami. W 1919 roku ukończył kursy kadry dowódczej w Ferganie i został członkiem RKP(b). W 1922 roku zakończył kawaleryjskie kursy dowódcze w Ałma-Acie, a następnie pełnił funkcję dowódcy plutonu w Północnokaukaskim Okręgu Wojskowym. Potem dowodził szwadronem, biorąc udział w likwidacji powstania w obwodzie terskim latem 1924 roku. Następnie był pomocnikiem naczelnika oraz naczelnikiem szkoły pułkowej, a także pomocnikiem dowódcy pułku kawalerii. Po ukończeniu kursów kawaleryjskich w 1927 roku został naczelnikiem i politrukiem szkoły pułkowej. W sierpniu 1928 roku objął funkcję pomocnika dowódcy i p.o. dowódcy pułku kawalerii w Zabajkalu, uczestnicząc w konflikcie o Kolej Wschodniochińską w 1929 roku. Od lutego 1934 roku dowodził pułkiem kawalerii, a w maju 1937 roku został dowódcą i komisarzem 54 pułku 12 Dywizji Kawalerii. W październiku 1937 roku został aresztowany podczas czystek w armii i poddany śledztwu, jednak w maju 1939 roku został zwolniony i wkrótce przywrócony do służby jako wykładowca taktyki na kawaleryjskich kursach doskonalenia kadry dowódczej Armii Czerwonej. W lipcu 1940 roku objął dowództwo 18 pułku Dywizji Pancernej 7 Korpusu Zmechanizowanego w Moskiewskim Okręgu Wojskowym, a od początku lipca 1941 roku brał udział w wojnie z Niemcami w składzie 20 Armii Frontu Zachodniego, gdzie 12 lipca 1941 roku został ranny.
We wrześniu 1941 roku objął dowództwo 112 Dywizji Piechoty 16 Armii Frontu Zachodniego, a 24 października 1941 roku dowodził 129 Dywizją Piechoty, uczestnicząc w walkach obronnych w obwodzie smoleńskim. Od listopada 1941 roku do kwietnia 1942 roku dowodził 100 Dywizją Kawalerii w Samarkandzie, a następnie wykładał taktykę oraz kierował grupą uczelnianą na kawaleryjskich kursach doskonalenia kadry dowódczej w Moskwie. W sierpniu 1942 roku wrócił na front jako zastępca dowódcy 63 Dywizji Kawalerii 46, a później 44 Armii Frontu Zakaukaskiego, gdzie w końcu października 1942 roku został ciężko kontuzjowany. W sierpniu 1943 roku objął dowództwo 112 Dywizji Piechoty 13 Armii na Froncie Centralnym, a następnie na Froncie Woroneskim i 1 Ukraińskim, biorąc udział w operacji czernihowsko-prypeckiej, bitwie o Dniepr, operacji żytomiersko-berdyczowskiej, proskurowsko-czerniowieckiej oraz lwowsko-sandomierskiej, a także w walkach o przyczółek sandomierski. 3 czerwca 1944 roku otrzymał stopień generała majora. W styczniu 1945 roku uczestniczył w operacji wiślańsko-odrzańskiej, w tym walkach na zachód od Kurozwęk, a następnie w forsowaniu Odry. 27 stycznia 1945 roku został ciężko ranny i odesłany do szpitala. Po powrocie do służby w styczniu 1946 roku, zakończył ją w grudniu 1952 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim.
Odznaczenia
- Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (6 kwietnia 1945)
- Order Lenina (dwukrotnie: 21 lutego 1945 i 6 kwietnia 1945)
- Order Czerwonego Sztandaru (sześciokrotnie: 31 grudnia 1941, 21 września 1943, 27 lipca 1944, 3 listopada 1944, 24 czerwca 1948 i 28 października 1967)
- Order Suworowa II klasy (17 października 1943)
- I medale.
Bibliografia
Biogram na stronie warheroes.ru (ros.) [dostęp 2019-03-21]
