Aleksandr Siergiejewicz Frołow (ros. Александр Сергеевич Фролов; data urodzenia: 8 sierpnia?/21 sierpnia 1902 w Gatczynie, data śmierci: 9 września 1952 w Moskwie) był radzieckim wojskowym, który osiągnął stopień wiceadmirała.
Życiorys
W 1918 roku Frołow wstąpił na ochotnika do Armii Czerwonej, gdzie służył jako żołnierz w samodzielnej kompanii łączności, a następnie jako dowódca oddziału w 1 samodzielnym pułku strzeleckim w Piotrogrodzie. Pracował także w samodzielnym oddziale WCzK 7 Armii oraz pełnił funkcję pomocnika dowódcy samodzielnego oddziału ochrony granicy z Finlandią. Był również instruktorem w Detskosielskowoskiej komendzie wojskowej. W 1921 roku brał udział w tłumieniu powstania w Kronsztadzie.
W 1922 roku przeszedł do Marynarki Wojennej, gdzie od września 1922 do września 1924 roku uczęszczał na kurs przygotowawczy w Wojskowej Szkole Morskiej, a następnie do kwietnia 1927 roku był słuchaczem Wojskowej Szkoły Morskiej im. Frunzego. Po jej ukończeniu został oficerem. W okresie od kwietnia 1927 do stycznia 1928 roku pełnił funkcję pomocnika oficera wachtowego na pancerniku „Komuna Paryska” Floty Bałtyckiej, a następnie dowodził kompanią młodych marynarzy. Z pancernikiem przeszedł na Morze Czarne i rozpoczął służbę we Flocie Czarnomorskiej, najpierw jako oficer wachtowy trałowca „Jazon”, a następnie od lutego do września 1929 roku był minerem okrętu podwodnego „Komunist”. W latach 1929-1930 uczęszczał na specjalistyczny kurs doskonalący dowódców okrętów podwodnych Marynarki Wojennej Armii Czerwonej. Po ukończeniu kursu od października do grudnia 1930 roku był minerem okrętu podwodnego „Spartakowiec”, a następnie od grudnia 1930 do listopada 1931 roku pełnił służbę na okręcie podwodnym „Komunist”, gdzie był najpierw pomocnikiem dowódcy, a potem do lutego 1932 roku dowódcą i komisarzem tego okrętu. Od lutego do października 1932 roku uczęszczał na kurs taktyczny w Wojskowej Akademii Morskiej im. Woroszyłowa, a po jego ukończeniu wrócił na stanowisko dowódcy okrętu podwodnego „Komunist”, którym dowodził do listopada 1933 roku. W latach 1933-1935 był dowódcą okrętu podwodnego „Rewoljucjoner”, a następnie do grudnia 1937 roku pełnił funkcję dowódcy dywizjonu okrętów podwodnych Floty Czarnomorskiej. Od grudnia 1937 do kwietnia 1939 roku był szefem sztabu 1 Brygady Okrętów Podwodnych, a później od kwietnia 1939 do września 1940 roku dowodził 3 Brygadą Okrętów Podwodnych. W wrześniu 1940 roku został zastępcą szefa sztabu Floty Czarnomorskiej, pełniąc tę funkcję do momentu ataku Niemiec na ZSRR.
W okresie od lipca do września 1941 roku był komendantem Noworosyjskiej Bazy Floty. Dnia 16 września 1941 roku objął dowództwo nad Dunajską Flotyllą Wojenną, którą dowodził do 21 listopada 1941 roku. Następnie został komendantem Kerczeńskiej Bazy Floty, którą kierował do czerwca 1942 roku. W tym czasie okręty, statki i oddziały piechoty morskiej pod jego dowództwem uczestniczyły w Kerczeńsko-teodozyjskiej operacji desantowej. Od czerwca 1942 do stycznia 1943 roku był dowódcą tyłów Floty Czarnomorskiej. Jednocześnie, od listopada 1942 do lutego 1943 roku, pełnił rolę konsultanta do spraw morskich w Radzie Konsultacyjnej ds. Włoch. W lutym 1943 roku został naczelnikiem Wydziału Podwodnego Pływania sztabu Marynarki Wojennej, zajmując to stanowisko do czerwca 1944 roku. W tym okresie reprezentował ZSRR w anglo-amerykańskim dowództwie przygotowującym desant pod Anzio (listopad 1943 – luty 1944).
W czerwcu 1944 roku objął stanowisko szefa sztabu Floty Oceanu Spokojnego i uczestniczył w wojnie radziecko-japońskiej w 1945 roku.
Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na stanowisku szefa sztabu Floty Oceanu Spokojnego, które pełnił do końca 1946 roku. W związku z reorganizacją Marynarki Wojennej ZSRR w styczniu 1947 roku został dowódcą nowo utworzonej 5 Floty Wojennej, którą dowodził do grudnia 1949 roku. Następnie, od grudnia 1949 do listopada 1951 roku, uczestniczył w specjalnym kursie na Wydziale Morskim Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. Po jego ukończeniu pozostał w dyspozycji komendanta Akademii, pełniąc funkcję wykładowcy na Wydziale Morskim tej akademii do sierpnia 1952 roku.
Zmarł w Moskwie i został pochowany na cmentarzu wwiedieńskim.
Awanse
kontradmirał (контр-адмирал) (16.09.1941 – rozkaz nr 2081)
wiceadmirał (вице-адмирал) (25.09.1944 – rozkaz nr 2081)
Odznaczenia
Order Lenina (21.02.1945)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie – 1942, 03.11.1944, 08.07.1945, 1948)
Order Uszakowa I st. (14.09.1945)
Order Nachimowa I st. (05.11.1944)
Order Czerwonej Gwiazdy (1938)
Medal „Za obronę Odessy”
Medal „Za obronę Sewastopola”
Medal „Za obronę Kaukazu”
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal „Za zwycięstwo nad Japonią”
Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” (1938)
Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
Przypisy
Bibliografia
Николай Владимирович Скрицкий: Флагманы Победы. Командующие флотами и флотилиями в годы Великой Отечественной войны 1941-1945. Moskwa: Литагент «Центрполиграф», 2012. ISBN 978-5-227-03745-9. (ros.). Brak numerów stron w książce
Вячеслав Михайлович Лурье: Адмиралы и генералы Военно-Морского флота СССР в период Великой Отечественной и советско-японской войн (1941-1945). Sankt-Petersburg: Русско-Балтийский информационный центр БЛИЦ, 2001, s. 230. ISBN 5-86789-102-X. (ros.).
