Aleksandr Wasiljewicz Dudakow
Aleksandr Wasiljewicz Dudakow (ros. Александр Васильевич Дудаков, ur. 7 marca 1919 we wsi Sogłasowka w obwodzie penzeńskim, zm. 20 kwietnia 2012 w Monino) był radzieckim lotnikiem wojskowym, generałem majorem oraz Bohaterem Związku Radzieckiego (1948).
Życiorys
Ukończył niepełną szkołę średnią i mieszkał w Rtiszczewie. W 1936 roku rozpoczął służbę w Armii Czerwonej, a w 1938 roku ukończył wojskową szkołę pilotów w Engelsie, zdobywając stopień porucznika oraz zostając instruktorem. Od 1942 roku był członkiem WKP(b), a w tym samym roku został przydzielony do 222 Lotniczej Dywizji Dalekiego Zasięgu, gdzie latał na bombowcu North American B-25 Mitchell. W sierpniu 1942 roku przeniesiono go do 125 pułku bombowego (przemianowanego w marcu 1943 na 15 gwardyjski pułk bombowy), gdzie 15 września 1942 roku odbył swój pierwszy lot bojowy.
W okresie od sierpnia 1942 do kwietnia 1943 roku, jako członek pułku, brał udział w operacjach Frontu Zachodniego, Kalinińskiego, Stalingradzkiego oraz Briańskiego, bombardując wrogie wojska oraz skupiska techniki w Homlu, Wiaźmie, Witebsku, Orszy, Smoleńsku i Briańsku, a także lotnictwo na lotniskach w Kursku, Smoleńsku, Sieszczy, Witebsku i innych miastach. Od października 1942 roku prowadził grupy samolotów, a 6 listopada 1942 roku awansował na stopień starszego porucznika. W jego dorobku znajduje się m.in. nalot na węzeł kolejowy w Witebsku, podczas którego bombowce zniszczyły 24 parowozy oraz około 500 wagonów. W lipcu 1943 roku został zastępcą dowódcy eskadry, a 9 października 1943 roku brał udział w nalocie na linię kolejową Mozyrz-Homel, niszcząc dwa pociągi.
W latach 1943–1944 Dudakow przeprowadził szereg nalotów na miejscowości takie jak Konstanca, Praga, Wrocław, Gdańsk, Budapeszt oraz Warszawa. W lutym 1944 roku dowodził lotami na Helsinki, a w kwietniu 1944 roku czterokrotnie bombardował pozycje wroga podczas wyzwalania Sewastopola. W czerwcu 1944 roku objął dowództwo 1 eskadry w stopniu kapitana, a 27 lipca 1944 roku awansował na majora. Wojnę zakończył bombardowaniami Wrocławia, Świnoujścia oraz Berlina. Do maja 1945 roku wykonał 215 lotów bojowych, bombardując obiekty w głębokich tyłach wroga w Berlinie, Budapeszcie, Warszawie, Królewcu i innych miastach. Do 1949 roku dowodził eskadrą, a w 1952 roku ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną w Monino, po czym został dowódcą 208 pułku lotniczego. Następnie studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego i dowodził 22 Dywizją Lotniczą Dalekiego Zasięgu w Bobrujsku. W 1965 roku uzyskał stopień generała majora lotnictwa. Wykładał w Akademii Wojskowo-Powietrznej im. Gagarina i zakończył służbę wojskową w 1974 roku.
Odznaczenia
- Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (23 lutego 1948)
- Order Lenina (23 lutego 1948)
- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie)
- Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie)
- i medale.
