Aleksandr Romanowicz Drenteln
Aleksandr Romanowicz Drenteln (ros. Александр Романович Дрентельн, ur. 24 lutego?/7 marca 1820 w Kijowie, zm. 3 lipca?/15 lipca 1888 tamże) był rosyjskim d działaczem państwowym oraz wojskowym, piastującym tytuł generała piechoty i pełniącym funkcję ostatniego kierownika III Oddziału Kancelarii Osobistej Jego Cesarskiej Mości.
Życiorys
Urodził się jako syn Romana Drentelna, rosyjskiego wojskowego, i jego żony Warwary Aleksandrowny, z domu Jeropkiny. W wieku siedmiu lat stracił oboje rodziców, co spowodowało, że wychowywał się w Aleksandryjskim korpusie kadetów dla sierot. Następnie przeniesiono go do I korpusu kadetów. W 1838 roku uzyskał tytuł chorążego w Lejb-Gwardyjskim Fińskim Pułku, gdzie służył przez następne szesnaście lat, z krótką przerwą na służbę w Lejb-Gwardyjskim Pułku Grenadierów. W 1855 roku został dowódcą pułku grenadierów arcyksięcia Franciszka Karola, a w 1859 roku objął dowództwo Izmajłowskiego Pułku Lejbgwardii w stopniu generała majora. W 1862 roku przejął dowództwo nad I gwardyjską dywizją piechoty, aktywnie działając na rzecz poprawy warunków życia żołnierzy w kontekście reformy wojskowej Aleksandra II. Po wybuchu powstania styczniowego, jego dywizja została skierowana do Wileńskiego Okręgu Wojskowego; od czerwca do października 1863 roku dowodził wszystkimi rosyjskimi siłami na tym terenie, stając się zaufanym współpracownikiem generał-gubernatora Michaiła Murawjowa. W 1867 roku awansował na generał-adiutanta.
W 1872 roku objął dowództwo Kijowskiego Okręgu Wojskowego. W trakcie wojny rosyjsko-tureckiej początkowo dowodził rosyjskimi siłami działającymi na tureckich ziemiach w Europie, a później miał pod swoją komendą wojska znajdujące się na tyłach. Po zakończeniu działań wojennych w 1878 roku objął stanowisko szefa III Oddziału Kancelarii Osobistej Jego Cesarskiej Mości oraz dowódcy Samodzielnego Korpusu Żandarmów. Opowiadał się za stosowaniem surowych represji wobec ruchu rewolucyjnego Narodnej Woli. W 1879 roku przeżył zamach na swoje życie, zorganizowany przez rewolucjonistę Mirskiego.
Kierował III Oddziałem do 1880 roku, kiedy to został on rozwiązany i zastąpiony przez Najwyższą Komisję Zarządzającą. Nie zgadzając się z tą decyzją, zrezygnował z funkcji dowódcy żandarmów. W tym samym roku wszedł do Rady Państwa, a następnie został mianowany p.o. generał-gubernatora odeskiego oraz dowódcą wojsk odeskiego okręgu wojskowego. W 1881 roku objął stanowisko generał-gubernatora kijowskiego. W tym czasie, po fali pogromów, wykazał się wrogą postawą wobec Żydów. Informując ministra spraw wewnętrznych o wynikach prac komisji badającej wydarzenia w guberniach kijowskiej, podolskiej i wołyńskiej, stwierdził, że przyczyny antagonizmów między Żydami a chrześcijanami leżą w odmienności i cechach charakterystycznych Żydów, co jego zdaniem czyniło ich odpowiedzialnymi za zaistniałą sytuację. Sugerował ograniczenie uprawnień Żydów-rzemieślników oraz wprowadzenie zakazu osiedlania się Żydów w określonych wsiach i miastach, w tym w Kijowie.
Zmarł nagle podczas parady wojskowej z okazji 900. rocznicy chrztu Rusi.
