Aleksandr Dmitrijewicz Dawydow
Aleksandr Dmitrijewicz Dawydow (ros. Александр Дмитриевич Давыдов, ur. 24 lutego?/9 marca 1910 w Rostowie, zm. 10 kwietnia 1985 w Moskwie) był radzieckim lotnikiem wojskowym w stopniu podpułkownika oraz Bohaterem Związku Radzieckiego (1944).
Życiorys
Po ukończeniu 8 klas szkoły, w 1926 roku przeprowadził się z rodziną do Moskwy, gdzie pracował jako robotnik fabryczny, następnie jako kamieniarz, a później jako ślusarz oraz instruktor w różnych przedsiębiorstwach przemysłowych. W tym czasie intensywnie dążył do samokształcenia. W latach 1931-1933 uczył się w moskiewskim technikum lotniczym, a później w szkole lotnictwa cywilnego w Tambowie, skąd został skierowany do pracy w południowym Kazachstanie, pilotując samoloty pasażerskie oraz transportowe.
W 1941 roku został powołany do Armii Czerwonej, a od sierpnia tego samego roku uczestniczył w lotach bojowych w ramach grupy lotniczej specjalnego przeznaczenia przy Sztabie Generalnym Armii Czerwonej. Wykonywał loty na tyły wroga, dostarczając zaopatrzenie oraz broń partyzantom. Brał również udział w ewakuacji rannych oraz dostarczaniu sprzętu okrążonym oddziałom wojskowym.
Od lipca 1942 roku walczył w składzie 14 gwardyjskiego lotniczego pułku dalekiego zasięgu, bombardując pozycje wroga pod Leningradem oraz inne obiekty, takie jak stacja kolejowa w Smoleńsku, a także siły w Wiaźmie, Briańsku, Homlu, Orle, Kursku, Połtawie i Kijowie. Bombardował także cele na głębokich tyłach wroga, m.in. w Tylży (Sowiecku), Królewcu, Warszawie i innych miastach.
Od czerwca 1944 roku pełnił funkcję dowódcy eskadry w 337 pułku lotniczym 5 Gwardyjskiej Dywizji Lotniczej 4 Korpusu Lotniczego Lotnictwa Dalekiego Zasięgu, awansując na stopień kapitana. Uczestniczył w wsparciu Narodowej Armii Wyzwolenia Jugosławii, wykonując 37 lotów nad terytorium Jugosławii dla wsparcia partyzantów. Do października 1944 roku zrealizował łącznie 315 lotów bojowych, a do maja 1945 roku liczba ta wzrosła do 321, w tym 289 nocnych. Po wojnie dowodził eskadrą, a następnie został instruktorem i zastępcą dowódcy 341 pułku bombowców. W 1950 roku ukończył z wyróżnieniem wyższą szkołę oficerską w Iwanowie. W sumie miał na swoim koncie ponad 7000 wylatanych godzin, w tym 1500 nocą, pokonując około dwóch milionów kilometrów.
W listopadzie 1956 roku przeszedł na emeryturę w stopniu podpułkownika. Po zakończeniu kariery wojskowej pracował jako starszy inżynier we Wszechzwiązkowym Instytucie Projektowo-Technologicznym Budowy Maszyn Ciężkich, a od 1962 roku w Naukowo-Badawczym Laboratorium Ekonomiki i Organizacji Produkcji Instytutu Inżynieryjno-Ekonomicznego im. Ordżonikidze, gdzie pełnił funkcję zastępcy kierownika działu. Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim.
Odznaczenia
- Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (5 listopada 1944)
- Order Lenina (5 listopada 1944)
- Order Czerwonego Sztandaru (pięciokrotnie, w tym 12 marca 1943 i 20 października 1943)
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
- Order Czerwonej Gwiazdy
- Order Partyzanckiej Gwiazdy I klasy (Jugosławia; dwukrotnie, 21 czerwca 1945 i 5 listopada 1950)
- I inne.
Bibliografia
Biogram na stronie warheroes.ru (ros.) [dostęp 2019-07-16]
