Aleksandr Grigorjewicz Bułygin (urodzony w 1851, zmarł w 1919) był rosyjskim politykiem, który pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych w Imperium Rosyjskim od stycznia do października 1905 roku.
Pochodził z rodziny szlacheckiej, posiadając znaczny majątek ziemski w guberniach riazańskiej i saratowskiej. Po ukończeniu Cesarskiej Szkoły Prawa w 1871 roku, rozpoczął pracę w sądownictwie. W latach 1886-1888 pełnił funkcję wicegubernatora tambowskiego, a następnie od 1888 do 1893 był wicegubernatorem kałuskim. W latach 1893-1902 sprawował urząd gubernatora moskiewskiego. W 1895 roku otrzymał tytuł hofmeistra (III ranga dworska według tabeli rang). Od 1902 do 1905 roku był pomocnikiem generał-gubernatora moskiewskiego, wielkiego księcia Sergiusza Aleksandrowicza Romanowa. W 1905 roku wszedł do Rady Państwa. W tym samym roku, po dymisji Piotra Światopołka-Mirskiego, objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych. Był współautorem projektu dotyczącego kompetencji Dumy Państwowej (przed jej planowanym zwołaniem), który zakładał, że Duma miałaby jedynie głos doradczy. Projekt ten, który nigdy nie został wdrożony, znany był jako „duma bułyginowska”. Odszedł ze swojego stanowiska w październiku tego samego roku. Od 1913 roku pełnił funkcję sekretarza stanu.
W 1919 roku został aresztowany przez Czekę, skazany na śmierć i rozstrzelany.
Przypisy
