Aleksandr Jefimowicz Budycho (ros. Александр Ефимович Будыхо; urodził się 31 lipca?/12 sierpnia 1893 w Wieliżu, zmarł 19 kwietnia 1950 w Moskwie) był generale majorem Armii Czerwonej, a później członkiem kierownictwa kolaboracyjnej Rosyjskiej Narodowej Partii Reformistów. Służył jako oficer w Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA) przy sztabie niemieckiej 16 Armii w czasie II wojny światowej.
Życiorys
Ukończył czteroklasową szkołę państwową. Brał udział w I wojnie światowej, a w 1916 roku ukończył szkołę wojskową dla młodszych oficerów, po czym w stopniu porucznika objął dowództwo kompanii.
18 kwietnia 1918 roku wstąpił do armii bolszewickiej. Brał udział w wojnie domowej przeciwko białym. Został szefem sztabu jednej z dywizji walczących na Dalekim Wschodzie przeciwko wojskom admirała Aleksandra Kołczaka. Od 1919 roku walczył na froncie zachodnim jako dowódca batalionu, a później pułku przeciwko wojskom gen. Antona Denikina i Polakom. W 1921 roku objął dowództwo dywizji strzeleckiej na Ukrainie. W 1922 roku przeszedł kursy dowódcze w Piotrogradzie, a w 1930 roku ukończył wyższe kursy dowódcze „Wystrieł”. Został szefem sztabu i dowódcą pułku, a w 1938 roku został zastępcą dowódcy 38 Dywizji Strzeleckiej. 4 listopada 1939 roku awansował na stopień kombriga. 4 stycznia 1940 roku objął dowództwo 171 Dywizji Strzeleckiej na Ukrainie. Po wprowadzeniu stopni generalskich 4 czerwca tego roku otrzymał stopień generała majora.
22 października 1941 roku w rejonie Biełgorodu dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozach jenieckich w Połtawie, Włodzimierzu Wołyńskim, a od kwietnia 1942 roku w Hammelburgu w Bawarii. Tam nawiązał współpracę z Niemcami, wstępując do Rosyjskiej Robotniczej Partii Ludowej, gdzie wszedł w skład jej kierownictwa i został szefem oddziału wywiadowczego. Od kwietnia 1943 roku, w stopniu generała majora ROA, był oficerem Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej przy sztabie niemieckiej 16 Armii walczącej pod Leningradem, zajmując się werbunkiem byłych żołnierzy Armii Czerwonej do Wehrmachtu.
Po zabiciu niemieckich oficerów i dezercji żołnierzy z dwóch Ostbatalionów w połowie października 1943 roku, obawiając się powrotu do obozu jenieckiego, uciekł do partyzantów. Pod koniec listopada tego samego roku został przekazany funkcjonariuszom radzieckiego Smierszu, którzy przetransportowali go do Moskwy. Po zakończeniu wojny, po procesie, został 19 kwietnia 1950 roku skazany za zdradę na karę śmierci przez rozstrzelanie, co miało miejsce jeszcze tego samego dnia.
Według opinii Prokuratury Wojskowej Federacji Rosyjskiej, jego proces odbył się zgodnie z prawem i nie podlega rehabilitacji.
Przypisy
Bibliografia
Siergiej G. Czujew, Спецслужбы Третьего Рейха, t. 2, Moskwa 2003
Wiaczesław W. Zwiagincew, Война на весах Фемиды: война 1941–1945 гг. в материалах следственно-судебных дел [online], 2006, s. 712.
