Aleksandr Aleksandrowicz Brauner, ros. Александр Александрович Браунер (data urodzenia nieznana, zmarł po 1944 roku) – był rosyjskim wojskowym, pełniącym funkcję sztabskapitana, który walczył w wojnie domowej po stronie Białych. Po wojnie angażował się w działalność wojskową i polityczną na emigracji, a podczas II wojny światowej działał jako agent Abwehry.
Życiorys
Brauner uczestniczył w rosyjskiej wojnie domowej, walcząc w szeregach wojsk Białych dowodzonych przez generała Antona I. Denikina, gdzie awansował na stopień sztabskapitana. W połowie października 1920 roku, wraz z wojskami Białych, został ewakuowany z Krymu do Gallipoli. Po ewakuacji osiedlił się w Bułgarii, gdzie ukończył szkołę oficerską artylerii. Był członkiem kierownictwa 3 Oddziału Rosyjskiego Związku Ogólnowojskowego (ROWS) i wchodził w skład Wewnętrznej Linii, odpowiedzialnej za kontrwywiad ROWS. W 1926 roku uczestniczył w rosyjskim zjeździe emigracyjnym w Paryżu.
Od 1934 roku działał jako agent opłacany przez bułgarską policję. Równocześnie przewodniczył rosyjskiej grupie antykomunistycznej oraz antyterrorystycznej, która była częścią oddziału bezpieczeństwa państwowego Dyrekcji Policji. W drugiej połowie lat 30. wstąpił do Narodowego Związku Pracujących (NTS), gdzie objął kierownictwo oddziału organizacji w Bułgarii. Pracował także w redakcji organu prasowego NTS, wydawanym pod nazwą „Za Rossiju”. W 1938 roku bezskutecznie próbował zlikwidować agenta sowieckiego Nikołaja F. Abramowa, znanego pod pseudonimem „Woron”. W 1942 roku rozpoczął współpracę z niemiecką Abwehrą, zostając jej rezydentem w okupowanej Odessie, gdzie działał w wywiadzie morskim. W 1944 roku ewakuował się do Bułgarii, gdzie po wkroczeniu Armii Czerwonej został aresztowany przez funkcjonariuszy SMIERSZ-a.
