Aleksandr Azonczik

Aleksandr Siemionowicz Azonczik, znany również jako Alaksandr Siamieniawicz Azonczik (ros. Александр Семёнович Азончик, biał. Аляксандр Сямёнавіч Азончык), przyszedł na świat 10 sierpnia 1908 roku w Jackowiczach, w guberni wileńskiej, a zmarł 8 lutego 1995 roku we wsi Kurieniec, w rejonie wilejskim. Był radzieckim dowódcą partyzanckim oraz Bohaterem Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys

Urodził się w ubogiej rodzinie białoruskiego robotnika rolnego i uczęszczał do wiejskiej szkoły, kończąc jedynie 2 klasy. Od grudnia 1924 do września 1926 działał pod pseudonimem „Lalin” w organizacji wywiadowczej na rzecz ZSRR. Następnie pracował jako szewc, a w październiku 1929 roku został powołany do służby w Wojsku Polskim, gdzie służył w 2 pułku ułanów im. Dwernickiego w Suwałkach, awansując na kaprala. W 1931 roku zdemobilizowano go. Po niemieckim ataku na Polskę we wrześniu 1939 roku został zmobilizowany i brał udział w walkach pod Grajewem. Po agresji ZSRR na Polskę został wzięty do niewoli i osadzony w obozie jenieckim w Kozielsku, skąd został uwolniony. Po zwolnieniu pełnił zadania dla oficerów Armii Czerwonej oraz organizował Czerwoną Gwardię.

Od listopada 1939 do czerwca 1941 roku był nieetatowym pracownikiem Obwodowego Zarządu NKWD w Wilejce. Po ataku Niemców na ZSRR nie zdążył się ewakuować i pozostał na okupowanym terytorium. 1 lipca 1941 roku założył oddział partyzancki „Patriot”, który początkowo liczył 64 członków, a w kolejnych latach rozrósł się do 184. Organizował zasadzki na Niemców, niszczył linie komunikacyjne i wykolejał pociągi. W czerwcu 1942 roku jego oddział wszedł w skład dywersyjno-wywiadowczego oddziału im. Budionnego brygady partyzanckiej obwodu wilejskiego, w którym Azonczik objął funkcję szefa oddziału specjalnego. W 1943 roku został członkiem WKP(b). Zgodnie z danymi radzieckimi, oddział „Patriot” przeprowadził 439 akcji, w tym wykolejenie 47 pociągów, w wyniku których zginęło 1185 i zostało rannych 1510 niemieckich żołnierzy. W lipcu 1944 roku oddział połączył się z regularnymi jednostkami Armii Czerwonej, a po wojnie Azonczik pracował w Wilejce do 1955 roku, po czym osiedlił się w pobliskiej wsi Kurieniec.