Aleksandr Arutiunow

Aleksandr Iwanowicz Arutiunow (ros. Александр Иванович Арутюнов, orm. Ալեքսանդր Հովհաննեսի Հարությունով, ur. 21 grudnia 1903?/3 stycznia 1904 w Erywaniu, zm. 5 czerwca 1975 w Moskwie) był radzieckim neurochirurgiem.

Życiorys

Był Ormianinem. W 1929 roku zakończył studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Północno-Kaukaskiego w Rostowie nad Donem, a następnie pracował jako lekarz w rejonowym szpitalu w Maryjskiej ASRR oraz jako chirurg w klinice N. Bogoraza w Rostowie nad Donem. W 1932 roku podjął studia aspiracyjne w klinice N. Burdenki w Moskwie. Po ich ukończeniu aż do 1941 roku był związany z Instytutem Neurochirurgii oraz pełnił funkcję kierownika wydziału neurochirurgii w szpitalu im. S. Botkina. W czasie bitwy nad Chałchin-Goł oraz w trakcie wojny z Finlandią służył w oddziałach frontowych jako kierownik grupy lekarzy wojskowych. Po niemieckim ataku na ZSRR, do 1943 roku, pełnił kolejno funkcje chirurga armijnego 6 Armii oraz 9 Armii Frontu Południowego, a następnie głównego chirurga Frontu Północno-Kaukaskiego, Frontu Południowo-Zachodniego oraz do 1944 roku 3 Frontu Ukraińskiego. W 1944 roku uzyskał tytuł doktora, a w 1945 roku został profesorem. Specjalizował się m.in. w leczeniu żołnierzy z ranami głowy. W 1945 roku objął katedrę neurochirurgii w Kijowskim Instytucie Doskonalenia Lekarzy, a w 1950 roku kierownictwo Ukraińskiego Naukowo-Badawczego Instytutu Neurochirurgii. W 1964 roku został dyrektorem Instytutu Neurochirurgii im. N. Burdenki Akademii Nauk Medycznych ZSRR. W 1967 roku uzyskał status członka rzeczywistego Akademii Nauk Medycznych ZSRR. Napisał ponad 200 prac naukowych, w tym cztery monografie. W 1964 roku został przewodniczącym Wszechzwiązkowego Naukowego Towarzystwa Neurochirurgów, w 1965 roku wiceprezesem, a w 1969 roku prezesem Światowej Federacji Naukowych Towarzystw Neurochirurgicznych. Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.