Aleksandr Tierientjewicz Ałtunin
Aleksandr Tierientjewicz Ałtunin (ros. Александр Терентьевич Алтунин, ur. 14 sierpnia 1921 w wsi Stieklanka w rejonie kałaczinskim w guberni omskiej, zm. 15 lipca 1989 w Moskwie) był radzieckim dowódcą wojskowym, generałem armii (1977) oraz Bohaterem Związku Radzieckiego.
Życiorys
W 1936 roku ukończył 8 klas szkoły, a w latach 1937-1939 pracował w rejonowym oddziale finansowym w wsi Mołotowo (obecnie wieś Irtysz). Od sierpnia 1939 roku był żołnierzem Armii Czerwonej. Ukończył wojskową szkołę piechoty w Omsku, a w czerwcu 1941 roku szkołę piechoty w Nowosybirsku.
Po niemieckim ataku na ZSRR brał udział w walkach frontowych. W lipcu 1941 roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy ds. politycznych, a następnie dowódcy kompanii saperów 270 pułku strzeleckiego Frontu Zachodniego. Uczestniczył w walkach obronnych na Białorusi i w rejonie Smoleńska, gdzie 27 lipca 1941 roku został ciężko ranny w głowę i rękę, a przez dwa miesiące był w trakcie leczenia. W październiku i listopadzie 1941 roku dowodził kompanią strzelecką Zapasowej Brygady Piechoty Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego, a od listopada 1941 do stycznia 1942 roku był dowódcą kompanii i batalionu 633 pułku strzeleckiego, walcząc na Froncie Zakaukaskim i Kaukaskim.
Wziął udział w kerczeńsko-teodozyjskiej operacji desantowej, a 10 stycznia 1942 roku został ranny w głowę podczas walk w Starym Krymie, co wymagało jego skierowania na leczenie. Od kwietnia 1942 do lipca 1943 roku był dowódcą kompanii, a od lipca do listopada 1943 roku pełnił służbę w 21 Samodzielnym Zapasowym Pułku Oficerskim. Następnie od listopada 1943 roku był oficerem Wydziału Operacyjnego Sztabu 197 Dywizji Strzeleckiej, a od marca 1944 do marca 1945 roku dowodził batalionem i był zastępcą dowódcy 889 pułku strzeleckiego. Walczył na Froncie Białoruskim (listopad 1943 – luty 1944), 1 Froncie Białoruskim (luty – marzec 1944) oraz 1 Froncie Ukraińskim (kwiecień 1944 – marzec 1945), biorąc udział w operacji homelsko-rzeczyckiej, walkach pod Bobrujskiem, operacji lwowsko-sandomierskiej i dolnośląskiej. Szczególnie wyróżnił się podczas operacji lwowsko-sandomierskiej, gdy 29 lipca 1944 roku z grupą żołnierzy przeprawił się przez Wisłę w okolicach Józefowa, a następnie zabezpieczał forsowanie rzeki w pobliżu wsi Dorotka, odpierając przez 40 dni niemieckie ataki na czoło batalionu.
Zgodnie z uchwałą Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 23 września 1944 roku, za męstwo i heroizm wykazywane w walce z niemieckimi najeźdźcami, otrzymał tytuł Bohatera ZSRR.
W 1948 roku ukończył studia w Akademii Wojskowej im. M. Frunzego, a w 1957 roku w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego. Kontynuował służbę na różnych stanowiskach dowódczych, w tym w Sztabie Generalnym. Od 1966 roku dowodził armią, a w latach 1968–1970 Północnokaukaskim Okręgiem Wojskowym.
W latach 1970–1972 pełnił funkcję szefa Głównego Zarządu Kadr Ministerstwa Obrony ZSRR, a w latach 1972–1986 był Szefem Obrony Cywilnej i wiceministrem obrony ZSRR. Od 1986 roku był członkiem Grupy Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR.
Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR w kadencjach 8-11.
Zmarł 15 lipca 1989 roku w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.
Odznaczenia
- Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (23 września 1944)
- Order Lenina (czterokrotnie – 23 września 1944, 31 października 1967, 21 lutego 1978 i 13 sierpnia 1981)
- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie – 4 marca 1945 i 12 sierpnia 1971)
- Order Aleksandra Newskiego (25 maja 1944)
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
- Order Czerwonej Gwiazdy (5 listopada 1944)
- Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (30 kwietnia 1975)
- Medal „Za zasługi bojowe”
- Order Tudora Vladimirescu I klasy (Rumunia)
- Order Ludowej Republiki Bułgarii I klasy (Ludowa Republika Bułgarii, 1974)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski III klasy (PRL, 1973)
- Order Czerwonego Sztandaru (Mongolska Republika Ludowa, 6 lipca 1971)
- Order Czerwonego Sztandaru (Demokratyczna Republika Afganistanu, 1985)
- I inne.
