Aleksandr Aleksandrowicz Zwieriew, ros. Александр Александрович Зверев (data urodzenia: 27 lipca?/8 sierpnia 1881 w Faustowie; data śmierci: 16 listopada 1937 na poligonie NKWD w Butowie) – był rosyjskim duchownym prawosławnym, protoprezbiterem oraz świętym nowomęczennikiem prawosławnym.
Życiorys
Urodził się jako syn prawosławnego kapłana. Ukończył Moskiewską Akademię Duchowną, a następnie zaczął pracować jako wykładowca historii literatury rosyjskiej w Wifańskim Seminarium Duchownym. Przyjął święcenia kapłańskie w 1913 roku. Pięć lat później przeniósł się do Moskwy, gdzie rozpoczął pracę duszpasterską w cerkwi św. Mikołaja w Zwonarach. W tym samym roku objął stanowisko asystenta kierownika kursów przygotowawczych do święceń kapłańskich przy eparchii moskiewskiej, a w 1919 roku został proboszczem parafii w świątyni, w której służył.
W 1921 roku otrzymał tytuł protoprezbitera. W tym czasie był również wykładowcą teologii pastoralnej na kursach dla kapłanów przy eparchii moskiewskiej, a w następnym roku pełnił funkcję zastępcy kierownika tych kursów. W 1922 roku został aresztowany za odczytanie w cerkwi listu pasterskiego patriarchy moskiewskiego i całej Rusi, Tichona, który krytykował konfiskatę kosztowności cerkiewnych. Po aresztowaniu ks. Zwieriew zadeklarował, że nie zgadza się z treścią listu patriarchy i wyraził wsparcie dla Żywej Cerkwi, co doprowadziło do jego zwolnienia. Niemniej jednak w grudniu tego samego roku został oskarżony w procesie grupy moskiewskich duchownych i świeckich, zarzucając im czynny opór wobec konfiskaty ruchomego majątku Cerkwi. Został skazany na dwa lata łagru, ale po siedmiu miesiącach wyszedł na wolność na mocy amnestii i powrócił do pracy duszpasterskiej w cerkwi w Moskwie-Zwonarach.
W czasie pobytu w łagrze zgodził się na tajną współpracę z OGPU, a po odzyskaniu wolności przekazywał informacje o swoich parafianach, starając się ich nie skrzywdzić. W 1933 roku odmówił dalszej współpracy z organami bezpieczeństwa, co skutkowało jego aresztowaniem i oskarżeniem o prowadzenie systematycznej agitation antyradzieckiej, mającej na celu obalenie władzy radzieckiej. Nie przyznał się do winy. W kwietniu 1933 roku został skazany na trzyletnią zsyłkę do Kargopola. Po zwolnieniu w lutym 1936 roku, został skierowany do pracy duszpasterskiej w cerkwi Narodzenia Matki Bożej w Wozmiszczu (powiat wołokołamski). Po roku został ponownie aresztowany i osadzony w więzieniu w Wołokołamsku, oskarżony o agitację antyradziecką. 14 listopada 1937 roku został skazany na śmierć razem z księżmi Dymitrem Rozanowem i Pawłem Andriejewem, a następnie stracony i pochowany w zbiorowym grobie.
W 2001 roku został kanonizowany jako jeden z Soboru Nowomęczenników i Wyznawców Rosyjskich.
Przypisy
