Aleksander Zientara

Aleksander Zientara, urodzony 1 stycznia 1899 roku w Nadarzynie koło Warszawy, zmarł 24 września 1944 w Warszawie. Był żołnierzem Armii Krajowej oraz uczestnikiem powstania warszawskiego. Był synem Jana.

Jako kawalerzysta w 14 pułku Ułanów Jazłowieckich brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku, w tym w wyprawie kijowskiej.

W okresie międzywojennym pracował jako robotnik i był aktywnym członkiem PPS-Frakcji Rewolucyjnej.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku działał jako saper. Po zakończeniu działań wojennych rozpoczął pracę w Gazowni Miejskiej na ul. Ludnej w Warszawie. Angażował się w działalność podziemną, przyjmując pseudonim „Żbik”. Jego mieszkanie stało się miejscem spotkań konspiracyjnych, w którym przechowywano również broń. Zajmował się rozprowadzaniem prasy podziemnej, w tym Biuletynu Informacyjnego.

Podczas powstania warszawskiego był starszym strzelcem w 7 pułku piechoty Legionów AK „Garłuch”. Wziął udział w ataku na lotnisko Okęcie, a następnie brał udział w obronie Mokotowa. Zginął 24 września 1944 roku.

Jego miejsce spoczynku znajduje się w kwaterze żołnierzy 7 pułku piechoty Legionów AK „Garłuch”, plutonu „Kuby”, na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Pośmiertnie odznaczony został Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Jego nazwisko figuruje na Murze Pamięci Muzeum Powstania Warszawskiego – kolumna 149, pozycja 68.

Był żonaty z Wiktorią Sulińską i miał syna Edmunda, który był znanym piłkarzem oraz trenerem.