Aleksander Zborzyl-Mirecki
Aleksander Zborzyl-Mirecki, właściwie Aleksander Zborzyl (ur. 2 października 1892, zm. 10 grudnia 1918 w Szczercu) był porucznikiem piechoty Wojska Polskiego oraz kawalerem Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w 1892 roku. Kształcił się w C. K. II Szkole Realnej w Lwowie, gdzie w 1909 roku ukończył VII klasę oraz zdał egzamin dojrzałości (w jego klasie uczył się Władysław Toruń). Następnie podjął studia z zakresu filozofii.
Podczas I wojny światowej służył w armii cesarskiej i królewskiej, a jego jednostką macierzystą był Pułk Piechoty Nr 95. Na stopień podporucznika został mianowany z datą 1 lipca 1915 w korpusie oficerów rezerwy piechoty.
W 1918 roku był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. Uczestniczył w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, przyjmując wówczas drugie nazwisko Mirecki. W stopniu porucznika walczył w załodze Odcinka V Szkoły im. Sienkiewicza. Uznawany był za jednego z największych bohaterów polskich walk. Pełnił funkcję komendanta oddziałów karabinów maszynowych i brał udział w starciach z użyciem samochodów pancernych. Łącznie zdobył 12 karabinów wroga, z czego 6 osobiście. Jego postawa jako żołnierza charakteryzowała się niezwykłą odwagą, poświęceniem oraz pomysłowością. Zasłynął m.in. przenoszeniem karabinu maszynowego przez dachy kamienic w rejonie zajmowanym przez Ukraińców. Walczył do zakończenia obrony Lwowa 22 listopada 1918 roku. Po obronie miasta wziął udział w kampanii przeciw Ukraińcom w Galicji Wschodniej w ramach 1 Pułku Strzelców Lwowskich, gdzie był wielokrotnie wyróżniany za męstwo. W grudniu 1918 roku, pod Stryjem, odniósł ranę postrzałową w brzuchu. Wzięty do niewoli, zmarł w szpitalu w miejscowości Szczerzec. Zgodnie z innym źródłem (Stanisław Nicieja), miał polec pod Nawarią 10 grudnia 1918 roku. Został pochowany w kwaterze dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera V, miejsce 297).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2952 – pośmiertnie (wymieniony wśród odznaczonych żołnierzy późniejszego 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich, dekoracja odbyła się 17 kwietnia 1921 we Lwowie przez gen. broni Tadeusza Rozwadowskiego)
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 4 listopada 1933 za pracę na rzecz odzyskania niepodległości
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
- Krzyż Wojskowy Karola
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Upamiętnienie
Władze Politechniki Lwowskiej planowały w październiku 1923 roku odsłonięcie tablicy pamiątkowej z nazwiskami studentów uczelni, którzy polegli w walkach o niepodległość w latach 1918-1921; wśród upamiętnionych znalazł się Aleksander Zborzyl-Mirecki.
Uchwałą Rady Miasta Lwowa z listopada 1938 roku, jednej z ulic we Lwowie nadano imię Aleksandra Zborzyl-Mireckiego.
Przypisy
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI – 22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: Komitet Obywateli Miasta Lwowa, ok. 1919, s. 189-190.
- Józef Kulczycki: Zarys historji wojennej 38-go pułku strzelców lwowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Aleksander Zborzyl-Mirecki. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2016-04-18].
