Aleksander Zasztowt (urodzony 16 lutego 1877 w Wilnie, zmarł 11 listopada 1944 w tym samym mieście) był polskim działaczem politycznym, dziennikarzem, posłem na Sejm Litwy Środkowej oraz na Sejm Ustawodawczy RP, a także członkiem loży wolnomularskiej w Wilnie w okresie II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Był inżynierem budowlanym, który swoje studia ukończył na politechnice w Rydze. Od 1905 roku pracował jako urzędnik w biurze Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej w Częstochowie, gdzie angażował się w lokalną organizację kolejarzy. Około 1913 roku wrócił do rodzinnego Wilna, gdzie został członkiem Rady Wileńskiego Towarzystwa Urządzania Mieszkań. Pracował również jako dziennikarz w „Przeglądzie Wileńskim” oraz „Echu”. W 1915 roku dołączył do Komitetu Obywatelskiego Miasta Wilna jako przedstawiciel białoruskiej społeczności. Współpracował z Uniwersytetem Ludowym imienia Mickiewicza.
W latach 1918–1923 przewodził Polskiemu Stronnictwu Socjal-Demokratycznemu na Litwie i Białej Rusi, a także Polskiej Partii Socjalistycznej Litwy i Białorusi.
Po zajęciu Litwy Środkowej przez wojska gen. Żeligowskiego (bunt Żeligowskiego), 9 października 1920 roku był jednym z sygnatariuszy odezwy „Do ludności Litwy Środkowej”, podpisanej wspólnie z generałem jako członkowie Tymczasowej Komisji Rządzącej. W ramach tej komisji, 12 października 1920 roku, Aleksander Zasztowt został mianowany przez Naczelnego Dowódcę Wojsk Litwy Środkowej, gen. Lucjana Żeligowskiego, na stanowisko Dyrektora Departamentu Komunikacji i Robót Publicznych.
W styczniu 1922 roku został wybrany posłem do Sejmu Wileńskiego z listy PPSLiB, gdzie objął funkcję przewodniczącego klubu socjalistycznego. W marcu tego samego roku został wyznaczony jednym z dwudziestu delegatów na Sejm Ustawodawczy w Warszawie, jednak zrezygnował z mandatu 30 marca 1922 roku. W jego miejsce w Sejmie zasiadł Stanisław Bagiński.
Od 1924 roku był członkiem Niezależnej Socjalistycznej Partii Pracy, sprawując mandat radnego wileńskiego w latach 1922–1934. Pełnił także funkcje komisarza oraz członka Rady Kasy Chorych. Był członkiem wileńskiej loży masońskiej „Tomasz Zan”, a wcześniej przynależał do lóż „Jedność”, „Litwa” i „Białoruś”.
W 1932 roku wydał w Wilnie swoje dzieło „Bajki Polityczne”.
Zmarł i został pochowany na wileńskim cmentarzu ewangelickim, chociaż jego nagrobek nie zachował się do dzisiaj.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (otrzymany 2 maja 1923 roku)
Przypisy
Bibliografia
Majchrowski J. (red.), Kto był kim w II RP, Warszawa 1994
EdmundE. Małachowicz, Wilno, Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 1996, ISBN 83-7085-182-7, OCLC 749625807. Brak numerów stron w książce.
Wileński słownik biograficzny, Henryk Dubowik (red.), Jan Malinowski (red.), Janusz Andruszkiewicz (oprac.), Bydgoszcz: Towarzystwo Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, 2002, ISBN 83-87865-28-1, OCLC 830347331. Brak numerów stron w książce.
Ludwik Hass, Masoneria polska XX wieku. Losy, loże, ludzie, Warszawa: „Polczek”, 1993, s. 335–336, ISBN 83-85272-13-5, OCLC 834071306.
