Aleksander Marian Wyszyński
Aleksander Marian Wyszyński (urodzony 26 listopada 1864 roku w Lublinie, zmarły 20 kwietnia 1931 roku tamże) był polskim adwokatem, działaczem społecznym oraz samorządowym, a także politykiem, który pełnił funkcję senatora III kadencji w II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Wyszyński ukończył Lubelskie Gimnazjum Męskie w 1884 roku, a następnie podjął studia prawnicze na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, które zakończył w 1888 roku, zdobywając tytuł kandydata nauk prawnych.
Po zakończeniu nauki powrócił do Lublina, gdzie mieszkał i pracował aż do swojej śmierci.
W 1888 roku rozpoczął aplikację adwokacką przy Sądzie Okręgowym w Lublinie, koncentrując się na prawie cywilnym. Od 1890 roku był radcą legacyjnym, a w 1894 roku uzyskał tytuł adwokata przysięgłego. Przez około 35 lat prowadził jedną z największych kancelarii adwokackich w Lublinie.
Przed I wojną światową zabiegał o wprowadzenie języka polskiego do sądownictwa w zaborze rosyjskim. W trakcie wojny, w okresie okupacji austriackiej od sierpnia 1915 roku, odegrał kluczową rolę w organizowaniu sądów obywatelskich w Lublinie jako instytucji polskich. W latach 1915–1918 pełnił funkcję syndyka miasta Lublina. Należał do Okręgowej Rady Adwokackiej w Lublinie, a 24 marca 1924 roku został wybrany na członka Naczelnej Rady Adwokackiej.
Był także aktywnym członkiem wielu organizacji, w tym Towarzystwa Szerzenia Oświaty „Światło”, Towarzystwa Prawniczego oraz Straży Grodzkiej w Lublinie. W 1916 roku wszedł w skład władz Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Lublinie, a w latach 1917–1931 pełnił funkcję jego prezesa. Angażował się również w działalność Izby Przemysłowo-Handlowej w Lublinie. Był radnym Lublina wybranym czterokrotnie (w latach 1916, 1918, 1927 i 1929), a także ławnikiem magistratu od 28 czerwca 1917 do 28 marca 1918. Od 26 marca 1919 roku był członkiem Komisji Finansowej przy Magistracie Lublina. W latach 1927–1929 przewodniczył Klubowi Demokratycznemu oraz Komisji Finansowo–Budżetowej Rady Miejskiej w Lublinie. 1 marca 1929 roku dołączył do Rady Przybocznej, powołanej przez wojewodę, działającej przy urzędzie kierownika komisarycznego Zarządu Miejskiego w Lublinie, Seweryna Czerwińskiego.
W sferze politycznej był związany z BBWR, a od kwietnia 1929 roku pełnił funkcję wiceprezesa Rady Grodzkiej BBWR w Lublinie. Z listy tej partii, 23 listopada 1930 roku, został wybrany na senatora RP III kadencji (1930–1935).
Otrzymał Order Odrodzenia Polski.
Zmarł nagle 20 kwietnia 1931 roku w Lublinie i został pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej.
Życie prywatne
Aleksander Wyszyński był synem Jana Wyszyńskiego, herbu Trzywdar, patrona Trybunału Cywilnego, oraz Marii z Jasieńskich.
Był dziesiątą osobą w rodzinie Wyszyńskich, która została prawnikiem.
W 1888 roku ożenił się z Zofią Michaliną Gałecką, córką lubelskiego złotnika Jana Gałeckiego. Para miała dwanaścioro dzieci: Janinę (1889–1969), Kazimierza Mariana (1890–1935), który był politykiem i dyplomatą, Zofię Wacławę (1891–1930), Stefana Wincentego (1894–1967), Marię Aleksandrę (1899–1959), Annę Józefę (1890–1950), Jadwigę Antoninę (1902–1951), Tadeusza Feliksa (1907–1978) oraz czwórkę dzieci, które zmarły w dzieciństwie.
