Aleksander Wejnert (urodzony 24 kwietnia 1809 w Warszawie, zmarł 25 listopada 1879) był polskim historykiem oraz varsavianistą.
Życiorys
Był synem Antoniego Wejnerta, który był flecistą pochodzenia czeskiego. W latach 1827–1830 studiował na wydziale nauk prawnych i administracyjnych w Królewskim Uniwersytecie Warszawskim. Następnie, w okresie 1832–1857, pełnił funkcję urzędnika miejskiego w Warszawie. W 1857 roku rozpoczął pracę jako główny kasjer na kolei warszawsko-wiedeńskiej. W 1879 objął stanowisko kierownika biblioteki Branickich.
Około 1836 roku został honorowym konserwatorem akt miasta Warszawy, a urząd ten sprawował do 1872 roku. Wykorzystując dostęp do miejskiego archiwum, badał historię Warszawy. Publikował m.in. w takich czasopismach jak „Biblioteka Warszawska”, „Gazeta Polska”, „Gazeta Warszawska”, „Tygodnik Powszechny”, „Tygodnik Ilustrowany” oraz w Encyklopedii Powszechnej Orgelbranda. Jego najważniejszym dziełem jest 6-tomowa Starożytność warszawska (1848–1858), która skupia się na zabytkach miasta. Ponadto opublikował prace takie jak Zabytki dawnych urządzeń sądowych m. Warszawy oraz O starostwach w Polsce końca XVIII w.
Wejnert jest patronem ulicy na warszawskim Mokotowie.
Przypisy
Bibliografia
Praca zbiorowa pod redakcją Grażyny Kieniewiczowej i Aliny Sokołowskiej, Od Agrykoli do Żywnego. Mały słownik patronów ulic warszawskich, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1968, s. 186.
