Aleksander Ułan
Aleksander Ułan (zm. przed 1740) był rotmistrzem oraz pułkownikiem oddziałów tatarskich, służąc zarówno w armii polskiej, jak i saskiej. To prawdopodobnie od jego nazwiska wywodzi się nazwa formacji lekkiej kawalerii – ułanów.
Urodził się wśród litewskich Tatarów, którzy osiedlili się w powiecie oszmiańskim, w dobrach Łostaje. Pochodził z rodu Ułanów, który nosił herb Ułan. W 1704 roku pełnił funkcję rotmistrza tatarskiej chorągwi w wojsku koronnym. Dwa lata później, w 1713, awansował na pułkownika pułku tatarskiego. W latach 1715–1716 brał udział w walkach po stronie króla Augusta II przeciwko konfederatom tarnogrodzkim. W 1717 jego pułk przeszedł na żołd saski. Za swoje zasługi otrzymał od Augusta wieś Koszoły w ekonomii brzeskolitewskiej. Był żonaty z Marianną z Achmatowiczów i mieszkał w Studziance.
Do tego samego rodu Ułanów należał także Aleksander Mustała Ułan, który służył w 7 Pułku Tatarskim Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Przypisy
Bibliografia
- Sławomir S. Hordejuk, Płk Aleksander Ułan – Ojciec polskiej kawalerii, „Życie Tatarskie”, 119, 42, grudzień 2015, s. 34-39 (pol.).
- Jan J. Tyszkiewicz, Tatarzy na Litwie i w Polsce. Studia z dziejów XIII-XVIII w., Warszawa: Państ. Wyd. Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08894-X, OCLC 834735378 (pol.). Brak numerów stron w książce.
- Stanisław S. Kryczyński, Kronika wojenna Tatarów Litewskich, „Rocznik Tatarów Polskich” (Suplement nr 2 do tomu 4), Gdańsk: Związek Tatarów Polskich, 1997, ISSN 1234-9267 (pol.). Brak numerów stron w czasopiśmie.
