Aleksander Tupaj-Isertingen (ur. 6 stycznia 1894, zm. 22 października 1979) – podpułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 6 stycznia 1894 roku jako syn Józefa. Jego jednostką macierzystą był Pułk Armat Polowych Nr 3 w Krakowie, który w 1916 roku został przemianowany na Pułk Armat Polowych Nr 5, a dwa lata później na Pułk Artylerii Polowej Nr 5. W szeregach tego pułku walczył na frontach I wojny światowej. Na stopień porucznika awansował z datą 1 lipca 1915 roku w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej.
Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. Armii, został przyjęty do Wojska Polskiego z potwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
8 stycznia 1924 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana z datą 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwowych artylerii. Jako oficer rezerwy, pozostający w służbie czynnej, pełnił ją w 6 pułku artylerii polowej w Krakowie. 23 sierpnia 1924 roku został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 roku na oficera zawodowego w stopniu kapitana z datą 1 czerwca 1919 roku i 59,5. lokatą w korpusie artylerii. 1 grudnia 1924 roku awansował na majora z datą 15 sierpnia 1924 roku i 25. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Kontynuował służbę w 6 pap. W latach 1928 i 1932 pracował w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia. 29 stycznia 1932 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia. W marcu 1939 roku pełnił funkcję kierownika Oddziału Artyleryjskiego w Instytucie Technicznym Uzbrojenia.
Po wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, podczas kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku, został aresztowany przez Sowietów. Po 1940 roku był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu. Po zwolnieniu dołączył do kwatermistrzostwa 2 Korpusu Polskiego, gdzie pełnił rolę szefa służby technicznego uzbrojenia.
21 sierpnia 1956 roku uzyskał brytyjskie obywatelstwo.
Zmarł 22 października 1979 roku.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)
- Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)
Przypisy
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim i Środkowym Wschodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981.
