Aleksander Tumidajski (urodzony 20 marca 1890 w Radłowie, zmarły 9 stycznia 1919 w Kiernicy) był porucznikiem piechoty Wojska Polskiego, działaczem na rzecz niepodległości oraz kawalerem Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Był członkiem wielodzietnej rodziny rolniczej, mając dziewięcioro rodzeństwa. Jego rodzicami byli Karol i Magdalena, z domu Jawień (ojciec pracował jako handlowiec oraz pełnił funkcję prezesa miejskiego Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Kasy Stefczyka). Jego młodszy brat Kazimierz (1897-1947) również służył w Wojsku Polskim, osiągając stopień pułkownika.
Ukończył I Gimnazjum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie, a następnie podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był aktywnym członkiem Drużyn Strzeleckich. Po rozpoczęciu I wojny światowej porzucił studia i 25 sierpnia 1914 roku zgłosił się do Legionów Polskich, gdzie został przydzielony do 9 kompanii 2 Pułku Piechoty Legionów (podobnie jak jego brat Kazimierz). W maju 1915 roku ukończył szkołę podchorążych pułku w Marmaros-Sziget. 11 listopada 1915 roku awansował na stopień chorążego i rozpoczął służbę w III batalionie 6 Pułku Piechoty (w tym samym pułku służył jego brat Kazimierz). Brał udział w walkach na Polesiu, odniósł rany w bitwie pod Kuklami, a następnie był leczony, po czym uczestniczył w bitwie pod Optową 5 lipca 1916 roku oraz walkach nad Styrem i Stochodem. Za swoje czyny został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari.
Po kryzysie przysięgowym pracował w Polskiej Organizacji Wojskowej w Krakowie. Z dniem 10 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich, z zatwierdzonym stopniem porucznika, ogłoszonym w rozkazie generała majora Edwarda Śmigłego-Rydza z 5 listopada tego roku. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej, biorąc udział w walkach o Lwów. Zginął 9 stycznia 1919 roku w pobliżu wsi Kiernica koło Gródka Jagiellońskiego (został dwukrotnie ranny i ostatecznie dobity przez Ukraińców).
Został pochowany na cmentarzu w rodzinnym Radłowie, gdzie jego ciało sprowadził brat Kazimierz. Pośmiertnie awansowano go do stopnia kapitana.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6331 – pośmiertnie 17 maja 1922
Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Krzyż Pamiątkowy 6 pułku piechoty Legionów Polskich
Srebrny Medal Waleczności I klasy
Przypisy
Bibliografia
Tumidajski Aleksander. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.77-7438 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-20].
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918–1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
Eligiusz Tomkowiak: Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. T. II (1914–1921) Cz. 2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej, 1993, s. 221. ISBN 83-900510-0-1.
Dariusz Szczepiński: Kazimierz Tumidajski – życiorys pisany wojnami. tarnowiny.info. [dostęp 2014-06-14].
