Aleksander Teofil Lipiński (urodzony 15 września 1849 w Sanoku, zmarł 28 grudnia 1897 tamże) był polskim inżynierem kolejowym oraz urzędnikiem C. K. kolei.
Życiorys
Urodził się 15 września 1849 roku w Sanoku jako syn Walentego (1813-1898) oraz Honoraty z domu Machalskiej (1826-1903). Jego ojciec, wraz z Mateuszem Beksińskim, przybyli do Sanoka jako byli powstańcy listopadowi. Wspólnie założyli zakład rzemieślniczy, a później warsztat kotlarski, zlokalizowany przy obecnej ulicy Podgórze, który z czasem rozwinął się w fabrykę maszyn i wagonów, prowadzoną przez Kazimierza. Aleksander Teofil Lipiński miał rodzeństwo: brata Jana (1850-1851), Mieczysława Juliana (1852-1864), siostrę Helenę Józefę Leokadię (ur. 1855, zamężną z inż. Henrykiem Stoyem, deportowaną na Syberię w 1940 roku, zmarła w tym samym roku w Minorze), Kazimierza (1857-1911, przedsiębiorcę i posła), Franciszka (zm. w 1861 roku w wieku 2 lat i 9 miesięcy), Mariannę Zofię (1861-1873) oraz Zofię Eleonorę (1864-1872). Jego rodzicami chrzestnymi byli Szymon Drewiński (ojciec Maurycy i Teodozji) oraz Elżbieta Piątkowska (żona Sebastiana Piątkowskiego, późniejszego naczelnika gminy Sanok). W Sanoku Lipiński mieszkał z rodziną w domu nr 225.
Aleksander Lipiński ukończył szkołę realną, zdobijając maturę w gimnazjum realnym w Tarnowie. W latach 1867-1873 studiował na Akademii Technicznej we Lwowie, która później stała się Politechniką Lwowską. Po rozpoczęciu pracy w służbie państwowej Austro-Węgier w okresie zaboru austriackiego, uzyskał tytuł inżyniera C. K. Kolei Państwowej. Został zatrudniony w C. K. Uprzywilejowanej Lwowsko-Czerniowiecko-Jaskiej Kolei, gdzie na stacji w Łużanach pełnił funkcję aspiranta od około 1876 roku, urzędnika od około 1877, a od około 1878 roku zajmował stanowisko urzędnika ds. konserwacji kolei. Od około 1880 do około 1883 roku był kierownikiem stacji w Sichowie, a następnie naczelnikiem stacji Bóbrka-Chlebowice od około 1883 do około 1885 roku. Około 1885/1886 pracował jako urzędnik na stacji w Czortkowie, a od około 1886 do około 1890 roku był naczelnikiem stacji w Krechowicach. W latach 1890-1892 pełnił funkcję adiunkta na stacji w Monasterzyskach, a w latach 1892-1894 adiunkta w biurze kontroli dochodów Dyrekcji Ruchu we Lwowie w strukturze C. K. Kolei Państwowych, po czym opuścił służbę kolejową.
W latach 90. XIX wieku pełnił funkcję dyrektora fabryki wagonów kolejowych w Sanoku, podczas gdy jego brat Kazimierz był dyrektorem całej fabryki maszyn i wagonów w tym mieście.
Do końca życia Aleksander Lipiński był emerytowanym inżynierem. Zmarł 28 grudnia 1897 roku w Sanoku w wieku 48 lat na skutek zapalenia opon mózgowych. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 31 grudnia 1897. Pomnik, który wykonał rzeźbiarz Stanisław Piątkiewicz, został uznany za obiekt zabytkowy i objęty ochroną prawną.
Żoną Aleksandra Lipińskiego była Otylia z domu Lasnig (znana również jako Laśnik). Mieli dwie córki: Walentynę (1886-1955, zamężną z Bronisławem Filipczakiem od 1905 roku) oraz Rudolfinę Marię (1889-1964, od 1910 roku zamężną z sędzią dr. Alfredem Janowskim).
