Aleksander Bronisław Szniolis
Aleksander Bronisław Szniolis (urodzony 13 września 1891 w Wilnie, zmarł 6 maja 1963 we Wrocławiu) był polskim inżynierem sanitarnym, profesorem na Politechnice Wrocławskiej oraz kierownikiem Katedry Techniki Sanitarnej.
Życiorys
Aleksander Szniolis ukończył szkołę średnią w Wilnie w 1911 roku. W tym samym roku rozpoczął studia w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu, gdzie w 1917 roku uzyskał dyplom inżyniera I stopnia. Na początku swojej kariery zawodowej pracował w kolejnictwie, pełniąc m.in. rolę naczelnika Działu Wodnego w DOKP w Wilnie. W 1924 roku zajął się inżynierią sanitarną, rozpoczynając pracę w Państwowym Zakładzie Higieny. W latach 1924–1926, jako stypendysta Funduszu Rockefellera, studiował w Stanach Zjednoczonych na Harvard University – Graduate School of Engineering. Po powrocie do kraju, zainicjował pionierską działalność, organizując Oddział Inżynierii Sanitarnej w Państwowej Szkole Higieny (utworzonej w 1922 roku przy Państwowym Zakładzie Higieny – PZH), którym kierował w latach 1936–1944. Po Powstaniu Warszawskim w 1944 roku Aleksander Szniolis został uwięziony w obozie pracy we Wrocławiu, a po wyzwoleniu miasta w 1945 roku zorganizował filię Państwowego Zakładu Higieny, którą kierował do 1950 roku. W latach 1950–1951 zorganizował Wydział Inżynierii Sanitarnej na Politechnice Wrocławskiej, był pierwszym dziekanem (1950–1951) oraz kierownikiem Katedry Technologii Wody i Ścieków.
Osiągnięcia
Przed II wojną światową, wspólnie z Romualdem Guttem, był autorem projektu pływalni solankowo-termalnej w Ciechocinku, zrealizowanego w 1932 roku.
Wspólnie z innymi polskimi architektami przyczynił się do znacznego rozwoju kurortu uzdrowiskowego w Druskienikach. Pozostawił po sobie znaczny dorobek, obejmujący ponad 60 prac naukowo-badawczych, publikacji i innych opracowań dotyczących kluczowych zagadnień z zakresu inżynierii sanitarnej. Prof. A. Szniolis przygotował do pracy badawczej oraz zawodowej ponad 80 technologów wody i ścieków, a także wielu pracowników naukowych, którzy kontynuowali jego dzieło (w tym późniejszych profesorów: Apolinary L. Kowal, Henryk Mańczak, Edward S. Kempa, Jerzy Kurbiel). Był również współorganizatorem Oddziału Dolnośląskiego Polskiego Zrzeszenia Gazowników, Wodociągowców i Techników Sanitarnych (PZGWTS, od 1957 roku PZITS) oraz członkiem Komitetu Redakcyjnego czasopisma „Gaz, Woda i Technika Sanitarna”. W latach 1957–1962 organizował i opiekował się „Kołem Naukowo-Dyskusyjnym Inżynierów Technologii Wody i Ścieków”, które powstało przy Zarządzie Oddziału PZITS.
Zmarł i został pochowany na cmentarzu Św. Wawrzyńca.
Publikacje
- A. Szniolis. Studnie i ich ochrona przed zanieczyszczeniami (1936)
- J. Just, A. Szniolis. Germicidal properties of silver in water. Journal of American Water Works Association, 1936
- A. Szniolis, H. Marcinkowska-Lapienska. The iodine content of Polish waters in connection with goiter. – Arch. Chem. Farm., 1935
- A. Szniolis. Control of typhoid fever in Poland. Polski tygodnik lekarski, 1947
- A. Szniolis. The fixed oxygen balance as basis for scientific planning to protect rivers against pollution. Z. Nauk. Pol. Wr. Wroclaw., Inzyn. sanit., I, 3-37 (English …, 1960
Odznaczenia
W uznaniu za swoje liczne osiągnięcia naukowe i organizacyjne, Aleksander Szniolis został odznaczony wieloma wyróżnieniami, w tym Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem X-lecia PRL. Wrocławskie ulice oraz główna sala wykładowa w budynku Inżynierii Sanitarnej (D-2) Politechniki Wrocławskiej noszą jego imię.
